Van de auteur: Deze reflectie begon met een opmerking over de vraag of een psycholoog het recht heeft om een ​​burgerlijk standpunt in te nemen. En nu zou ik deze discussie een beetje willen uitbreiden en verdiepen. Heeft een praktiserend psycholoog recht op zijn eigen ideeën over goed en kwaad? Uiteraard werken wij met het wereldbeeld van de cliënt, stellen deze centraal, tonen er interesse in en helpen de persoon deze te begrijpen en eraan te wennen. En als we een persoon zien, naar zijn levensverhalen luisteren, met hem meeleven, begrijpen we natuurlijk waarom hij zo handelde en niet anders. De logica van zijn karakter lijkt te fungeren als een soort rechtvaardigend motief. En het lijkt erop dat wat het concept van moraliteit (zoals goed en kwaad, goed en slecht) ermee te maken heeft? Wij als therapeuten moeten (zo goed als we kunnen) accepterend en niet-oordelend zijn. We werken met de verzoeken die ze brengen, met gevoelens hier en nu. Maar verschillende thema's ontwaken. Schaamte en schuldgevoel vormen een enorme werklaag. En het is volledig gebaseerd op morele categorieën. De cliënt schaamt zich omdat dit in zijn referentiekader onaanvaardbaar is. Prima. Ik kan zijn systeem gemakkelijk zelf uitproberen. Maar wat als het andersom is? Als iets voor hem verschoonbaar is, wat is dan een misdaad voor mij? Dit is natuurlijk geen verhaal over beschuldigingen of het lezen van moraal. Meer over ervaringen. Over de vraag of we allerlei coördinatensystemen moeten uitproberen. En nog belangrijker: hoe vind je deze lijn? Ik zie dit als de andere kant van empathie: empathie voor welke positie dan ook. Ja ja ja. Hiervoor is er een instituut voor supervisie en persoonlijke therapie. Maar zoals altijd nodig ik u uit om met mij mee te denken. Waar ligt de grens die een ‘normale’ specialist niet meer overschrijdt? Opeens zit hij te ontbijten met pasgeboren baby's. Dit is figuurlijk. Er zijn mensen met toenemende wreedheid, zij die geweld plegen tegen dierbaren. Bevinden zij zich in een cliëntpositie? Worden beulen gekweld door hun geweten? Ik heb enkele ideeën dat een ‘gezonde’ persoonlijkheid die door zijn trauma’s heen werkt, concepten van goed en kwaad moet hebben die dichter bij de algemeen aanvaarde concepten liggen. Als een indicator van de genezing van de ziel. Hier op het forum zijn er nogal wat moreel geladen onderwerpen. Echtscheiding, abortus, geweld, wreedheid, zelfmoord, zinloosheid. Vaak worden specialisten uitgenodigd om als rechter op te treden, als een soort vergunningverlenende instantie. Hoe kan het dat er geen positie is? Die je niet moet opdringen, maar er zelf op moet focussen. Er was ooit kritiek op de Gestalt-aanpak. Ze vertrouwde er gewoon op dat daar zogenaamd alles mag, dat er op alles gereageerd en gedaan kan worden, maar wat ze later met de gevolgen moet doen, lijkt er niet meer toe te doen. Ik zou graag uw mening over deze kwestie willen horen..