OVER bedrog en een beetje over jaloezie. Ik wil niet over de redenen praten. Het is ad nauseum gepopulariseerd als hulpmiddel bij het afvallen. Ik wil het over dat moment hebben. Over dat moment dat het leven verdeelt in ‘voor’ en ‘na’. /Met fragmenten uit de verhalen van cliënten./ “Ik ga weer, voor de zoveelste keer, sterven in de stoel van de psychotherapeut. Ik zal me alles herinneren en weer in miljarden fragmenten uiteenvallen. Het is moeilijk om de gevoelens te beschrijven als je fysiek bent voel de bloedige puinhoop daar, achter het kruis op je borst. Ik kan niet langer vertrouwen, ik kan met niemand meer kalm zijn." Als je je hiernaar wendt, komt er een gedachte naar boven: hoeveel pijn en angst kan er in één persoon passen. ? Er is een concept van ‘pijnschok’, dat van toepassing is op wonden en verwondingen. De persoon houdt op met voelen, raakt in een veranderde bewustzijnsstaat of verliest deze helemaal. Het lichaam gebruikt dit als verdediging. Om niet dood te gaan. Iets soortgelijks bestaat ook in de psyche. Een soort verbijstering, of psychologische anesthesie. Ik weet niet waar iemands ziel woont, maar ik weet zeker dat het pijn kan doen. Ik heb gehoord dat verraad, in termen van de kracht van interne ervaringen, gelijkgesteld wordt met de dood van een geliefde. Maar zie je, er is een verschil. De dood is een feit; niets kan worden teruggegeven, veranderd of opgewekt. Het kost tijd om er doorheen te komen. Verraad is een feit, niets kan worden teruggegeven, niets kan worden vergeten, en... Hij leeft. Deze persoon. Wat twee minuten / een uur geleden / inheems was. Het is alsof je samen sterft. Voor elkaar. En je bent er ook voor hem en voor jezelf. Al anders. Binnen een seconde was ze weduwe en wees. 'In eerste instantie wordt alles van binnen verbrand met kokend water, alles van de hersenen tot de onderbuik, de emoties zijn waanzinnig en in de borst begint een 'boor' te bewegen, waardoor alles wordt verdraaid. de zenuwen en aderen, scheurend en knarsend.' Vergeet niet te ademen. Het is moeilijk, met fluiten en piepen, met een ingeslikte kreet. Vergeet niet te ademen. De ogen worden donkerder en rode kringen vervagen. Duisternis is verdriet, cirkels zijn woede. Tinnitus. "Morgen" verdwijnt en er verschijnt een vraagteken voor in de plaats. Wat is het volgende? Je moet een keuze maken. Beslissen. Zoek het stuur. Fairway. Goed. Bepaal waar u een komma plaatst in de zinsnede 'Je kunt niet weggaan, je kunt niet blijven.' Kinderen. Ouders. Huis. Toekomst. Van ons of nu van mij? Wat is het in deze minuten geworden? Vergeet niet te ademen. Het zou beter zijn als hij stierf. Het zou niet eens bij een dode opkomen om te roepen: “Waarom doe je mij dit aan?!” en "Hoe kon je ?!" De gesmolten lead 'Verraad' pulseert in je hoofd. Vergeet niet te ademen. Doe artikelen over de noodzaak om vaker kanten slipjes te dragen, gedachten over de natuur en polygamie, over het feit dat beide de schuld zijn, of over hoe je dat moet doen. vergeven? Echt niet. Zoals een breuk. Als het slecht is genezen - het doet pijn, de functies zijn verminderd, er kan niets aan worden gedaan, je kunt geen weegbree aanbrengen - open het, plaats breuken, breng platen aan, wacht tot het normaal geneest. Wat te vergeven?! Om te vergeven, of in ieder geval zodat het bij slecht weer niet al te veel pijn doet, moet je het pakken, uitzoeken, onderzoeken, opnieuw beleven, brullen, haten, uitschreeuwen. Dit is om te beginnen. Dan is er nog veel werk aan de winkel. Laat eerst de schreeuw los die door het lichaam raast en uitmondt in agressieve aanvallen, jaloezie en achterdocht. Het is net als spiergeheugen. Iedereen die al lang met een handbak of fiets rijdt, komt er altijd automatisch achter hoe het moet. Dus het is hier. Hij heeft nog niets gedaan, alleen gisteravond kreeg hij een sms van de bank, een nieuwsbrief. De telefoon ging over. Alle. Hallo. Spiergeheugen. Het is pijnlijk dat ik niet eens meteen weet wat wat is. De paniekknop knipperde rood. Op dit moment herinnerde het lichaam zich, zoals ze zeggen, 'alles'. Er zijn vrouwen die hun mannen bang maken en dreigen hen te wurgen in geval van verraad, hen hun laatste broek, kinderen te ontnemen, enz. Ze zien er overtuigend uit. En mannen worden bang en besluiten er niet bij betrokken te raken, voor het geval dat. In feite is er zoveel angst, zoveel zwakte en machteloosheid, zoveel kwetsbaarheid dat er niets anders overblijft dan toevlucht te nemen tot intimidatie. Net als moeders creëren sommigen horror, zodat hun geliefde kind niet in avonturen belandt. “Als je je niet warm kleedt, word je ziek en sterf je.” 'Jij wordt conciërge.' ‘Je gaat bij het leger.’ En het is moeilijk voor hen om simpelweg tegen hun mannen te zeggen: ‘Eigenlijk."