Noot van de auteur: Heb je vaak het gevoel dat je meer geïnvesteerd bent dan je partner? Waarom denk je dat dit gebeurt? Deze uitdrukking stoort mij al lang. En onlangs drong het tot me door waar het me aan doet denken! Dit is het saaiste van de basisschool: 'Werken aan fouten'. Schrijf kronkels totdat je een standaard krijgt... Ik herinner me een oude grap waarin de Japanners een Russische jager kochten. Wij hebben hem volgens de handleiding in elkaar gezet en het bleek een stoomlocomotief te zijn. Ze wendden zich tot de fabrikant en antwoordden: ze zeggen, zie je, aan het einde van de instructies staat de regel "Na montage, aanpassen met een bestand." Je kunt dus het geluid van dossiers uit alle hoeken horen, van steengroevevijlen tot naaldvijlen... Ze werken aan relaties. Ze plannen hun snelle vliegtuigen. Vaak heb ik, meestal van vrouwen, gehoord: "Ik sleepte onze relatie alleen voort." Er spreekt zoveel vertrouwen in de eigen kracht uit deze zin. Hoeveel minachting voor die ‘ballast’ die vroeger man was, hoeveel pijn en eenzaamheid… Mannen en vrouwen spelen bij het aangaan van hun relaties vaak een spannend spel. Een soort turn-based strategie. Van een afstand lijkt het op een overeenkomst voor volwassenen, maar laten we dichterbij komen. Hier is een jonge moeder die zegt dat ze moe is, haar rug pijn doet en hulp nodig heeft bij het wassen van haar baby. Eerlijk? En hoe! Ze beroept zich op haar recht om hulp te vragen bij een gewoon kind en meldt: “Je moet het kind om 9 uur eens in de twee dagen wassen. Kom alsjeblieft niet te laat!” De jonge vader denkt: “Ze weet beter wanneer en hoe ze moet baden. En natuurlijk hou ik van ze allebei, ik verlos ze, ik ben een goede vader en echtgenoot! Als er op deze plek niets in je trilt, dan mis je misschien een subtiel moment. Daarover later meer, maar laten we nu de volgende stap volgen. De jonge vader voelt zich goed. Hij heeft tenslotte het recht om soms te ontspannen! En hij zegt: "Schat, ik drink op vrijdag bier met de jongens en kijk voetbal." Darling denkt: "Oké, het is waar, alle mannen drinken bier en kijken voetbal." En hij vraagt: "Drink gewoon niet te veel - jij en je kind moeten zaterdag gaan wandelen, ik moet in ieder geval af en toe wat slapen." Nou, mijn man denkt, ik moet zaterdag gaan wandelen , maar laat hem slapen, maar dan speel ik zaterdagavond tanks en dan, zegt mijn vrouw, op zondag in de datsja van mijn ouders - ze hebben hun kleinzoon al een hele tijd niet meer gezien en we moeten helpen met houthakken. Fascinerend? Het lijkt mij dat dit spel eindeloos is, maar met een addertje onder het gras. Dezelfde subtiliteit. Dit is geen overeenkomst, maar wederzijdse concessies. Ik geef toe aan jou, zodat jij dan aan mij zult toegeven, enzovoort tot in het oneindige... Omdat de jonge vrouw anders, naar zichzelf luisterend, zou kunnen zeggen: "Weet je wat, ik ben tegen je vrijdagborrels!" Maar ze is goed, haar man lijkt te helpen, weigert niet, en het is op de een of andere manier lastig voor haar om te weigeren. Ja, en de man zou kunnen zeggen: “Weet je, het is lastig voor mij om eens in de twee dagen en om precies 9 uur te baden. Laat mij je op dit tijdstip één keer per week helpen, de rest - wanneer het mij uitkomt of zoals jij wilt.' Maar je kunt hiervoor veel niet-vleiende scheldwoorden horen - eng! Het eindresultaat is twee ontevreden mensen. Het lijkt erop dat alles eerlijk is, ze gaven om beurten toe, wat is er aan de hand? De grap hier is heel relevant: ====Joe en Jack galopperen over de prairie. Plots zien ze een paardenappel. Joe: Wil je dat ik hem opeet voor 50 dollar? Jack: Kom op! Jack had medelijden met het geld. Opnieuw een appel. Jack: Laat mij hem nu opeten voor 50 dollar. Joe was het daarmee eens. Ze galopperen verder. En plotseling stopt Joe en zegt: "Denk je niet dat we wat gratis onzin hebben?" ====Persoonlijk wordt het voor mij onaangenaam als ik, ook al is het vriendelijk en beleefd, geconfronteerd wordt met het feit dat ik iets moet doen. Niet gebaseerd op mijn kans, beslissing, wens, maar op enkele ‘algemeen aanvaarde’ normen, regels en populaire uitdrukkingen. Dit is geen contract. Als ik ergens mee instem om in de toekomst meer te kunnen afdingen, is dit manipulatie en psychologische chantage. In een volwassencontract aanvaard ik de verantwoordelijkheid voor sommige acties. En er is geen betaling van de partner voor nodig. Nee. En het idee van ‘werken aan relaties’ verpest alles. Het veronderstelt de aanwezigheid in mijn hoofd van een voltooide, standaardversie die moet worden gerealiseerd. Wat als ik begin te onderhandelen, maar mijn partner een heel ander beeld in zijn hoofd heeft?.