Van de auteur: Als je, terwijl je gescheiden woont en een eigen gezin hebt, scherp reageert op elke opmerking van je ouders, dan is het scheidingsproces nog niet voltooid. Bovendien komen zowel onze psychologische leeftijd als de ervaring van scheiding van onze ouders vaak overeen met de leeftijd waarop we een hekel aan ons hadden. Het kind zit in mij - en ik heb het nu niet over zwangerschap en moederschap. Denk eens na over hoe oud je innerlijke kind is, hoe lang geleden je naar hem hebt geluisterd, tijd voor hem hebt gevonden. We groeien, onze fysiologische vorm en sociale status veranderen, maar van binnen blijven we voor altijd de kinderen van onze moeders en vaders. En een succesvolle scheiding van hen hangt sterk af van de mate waarin dit scheidingsproces door de ouders werd goedgekeurd en ondersteund. En als we, zelfs als we gescheiden leven en een eigen gezin hebben, in een emotionele fusie met de ouderfiguur verkeren en scherp op elke opmerking van haar reageren, dan is het scheidingsproces nog niet voltooid. Bovendien komen zowel onze leeftijd als de ervaring van scheiding van onze ouders vaak overeen met de leeftijd waarop we een hekel aan ons hadden. Klassieke voorbeelden: 1. Een jongere zus verscheen op 5-jarige leeftijd, en de ouders konden niet goed met deze situatie omgaan - het kind loopt op deze leeftijd het risico jarenlang vast te zitten. Fysiek opgroeien, kennis en sociale vaardigheden verwerven, bedekt raken met een omhulsel van beschermende mechanismen, haar eigen gezin stichten, van binnen blijft ze een klein verlaten meisje van 5 jaar oud. En dan weet zo’n moeder pas wat ze met haar kind moet doen tot hij 5 jaar oud is, en dan is dat het, een gat. Ze blijft hem verzorgen, waarbij ze zijn leeftijd negeert, of ze negeert het kind en doet haar moeder na. Of, omdat hij zijn beperkingen kent, probeert hij zijn ‘innerlijke kind’ op te voeden tot de leeftijd die geschikt is voor het moederschap.2. Een tiener raakte op 12-jarige leeftijd betrokken bij een moeilijke scheiding van zijn ouders - de kans is groot dat het trauma hem niet alleen lange tijd de kracht voor verdere ontwikkeling zal ontnemen, maar zelfs zal leiden tot regressie en infantilisme. Dienovereenkomstig begrijpt zo'n eeuwige tiener zijn eigen kind tot een bepaalde leeftijd, en hij kan hem niet helpen de moeilijkheden te overwinnen die voor hem onopgelost blijven. Het is goed als een ouder zich bewust is van zijn beperkingen en, zonder angst onwetend over te komen en zijn gezag in gevaar te brengen, het pad van opgroeien bewandelt met zijn kind aan zijn zijde. Beleeft al die gebeurtenissen opnieuw waarvoor er voorheen niet genoeg middelen waren. Dit is geen schande, dit is moedig en geweldig, want het is veel beter om op 40-jarige leeftijd op te groeien dan op 50-jarige leeftijd met je kind van plaats te wisselen en in zijn armen te klimmen, hem de steun te ontnemen. Onze taak is om je te leren kennen ‘innerlijk kind’, accepteer hem met al zijn dromen en grieven, en help hem groeien. Word voor jezelf die zorgzame en wijze ouder die je in je kindertijd misschien miste. Een gelukkig innerlijk kind is jouw hulpbron, een bron van inspiratie, creativiteit en energie. Zo'n kind kijkt met vreugdevolle verwachting naar de toekomst. Een beledigd ‘innerlijk kind’ is een bron van eindeloze bittere herinneringen, angst en onzekerheid. En alle positieve dingen die zijn gebeurd, alle prestaties en successen worden in deze trechter gezogen. Het is voor zulke ‘kinderen’ moeilijk om te onthouden wat ze willen, waar ze van houden, waar ze naar streven. Het heden wordt vaak in sombere tinten geschilderd en de toekomst is niet bemoedigend met zijn vooruitzichten. Het vinden van de weg naar jezelf is moeilijk, en dit proces duurt lang - verdriet, tranen en stille vreugde zijn daarin mogelijk. Probeer om te beginnen een eenvoudige oefening: 1. Onthoud en schrijf 25 van je favoriete bezigheden als kind op. 2. Markeer waar je op dit moment blij van wordt, en geef bij benadering aan hoe lang geleden je tijd voor deze activiteit hebt gevonden. 3. Beloof je ‘innerlijke kind’ dat je één keer per week met hem gaat spelen en, één voor één, beginnend met de verst gelegen les, alles op de lijst voltooit. Onze ouders kunnen de film niet terugspoelen en onze kindertijd veranderen . Ze probeerden het oprecht, ieder naar beste weten, vaardigheden en kracht. “Het maakt niet uit wat ze ons hebben aangedaan, het gaat erom wat wij doen met wat ze ons hebben aangedaan”, aldus Golden.