Van de auteur: Verslag op de wetenschappelijke en praktische conferentie van de PPL "Moderne psychotherapie, psychologische begeleiding, coaching en bemiddeling" Kazachstan decenniumstudent psychotherapie en psychologische begeleiding, Astana , 2013...Onderwijzers willen dat ze vergelijkbaar zijn met anderen die ze al op de weg hadden gebracht - maar tieners willen niet in de pas denken en willen niet dromen op bevel... Jacques PrévertDe De crisis van de overgang van kindertijd naar volwassenheid is een centrale mijlpaal in de menselijke ontwikkeling. En het resultaat van deze passage zal een stempel drukken op de rest van je leven. In de psychologie wordt aan deze periode speciale aandacht besteed. Deze periode wordt terecht de eeuw van een onderzoekende geest, een hebzuchtig verlangen naar kennis (Jacques Prévert), de eeuw van uitbundige energie, krachtige activiteit, initiatief, dorst naar activiteit en de periode genoemd. van “storm en stress” (St. Hall) .E. Erikson beschouwde de adolescentie als de belangrijkste en moeilijkste periode van het menselijk leven, waarbij hij benadrukte dat de psychologische spanning die gepaard gaat met de vorming van persoonlijke integriteit niet alleen afhangt van fysiologische rijping, persoonlijke biografie, niveau van cognitieve ontwikkeling, maar ook van socialisatie, evenals van de spirituele sfeer van de samenleving, waarin een persoon leeft. Vandaar de onzekerheid over de grenzen van de tienercrisis en de mogelijkheid van de langdurige aard ervan. De tiener wordt geconfronteerd met de taak om de eerste integrale vorm van ego-identiteit te vormen. E. Erikson geeft de volgende definitie van ego-identiteit, die vandaag de dag nog steeds relevant is: “Het opgroeien en ontwikkelen van jongeren, die een interne fysiologische revolutie ervaren, probeert in de eerste plaats hun sociale rol te versterken... De opkomende integratie in de vorm van ego-identiteit is meer dan de som van identificaties verworven in de kindertijd. Dit is de som van de interne ervaringen die in alle voorgaande stadia zijn opgedaan...”[1] De identiteitscrisis vindt plaats tegen de achtergrond van een existentiële crisis die gepaard gaat met een verhoogde perceptie veroorzaakt door de ontmoeting en ervaring van de fundamentele definitieve feiten van het bestaan , de crisis van sociale geboorte ‘valt’ op de tiener, samen met hun ontdekking van hun innerlijke wereld. Dit rapport is een poging om de mogelijkheden van een existentiële benadering bij het begeleiden van adolescenten te overwegen, waarbij terecht het helpen van de cliënt als hoofddoel wordt beschouwd. bij het vinden van de betekenis van zijn eigen leven, bij het realiseren van persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid, en bij het ontdekken van zijn eigen potentieel als individu in volledige communicatie met de wereld. Tegelijkertijd ligt de nadruk op: - op de ontwikkeling van zelfbewustzijn een groeiend persoon - d.w.z. over het bewustzijn van zijn eigen motieven en keuzes (wat hem zal helpen autonoom te worden en daarmee echt volwassen te worden); - over het creëren van zijn eigen systeem van waarden en doelen, waarbij meer aandacht zal worden besteed aan de waarde-ervaring van zijn ‘ik’; Voor een tiener is dit uiterst belangrijk, omdat je je professionele roeping moet vinden, bewust en kritisch alle eerder opgebouwde ervaringen, eerder geleerde morele normen moet heroverwegen, en op basis hiervan je eigen waarden en overtuigingen moet vormen en verantwoordelijkheid Vrijheid, haar beperkingen en verantwoordelijkheid is een van de existentiële gegevenheden, die in de existentiële traditie als fundamenteel wordt beschouwd. Het is in de adolescentie dat een persoon zijn vrijheid voor het eerst ervaart, niet alleen situationeel, maar in de context van zijn hele leven, waar een gevoel van de realiteit van zijn eigen Zelf een persoon waardigheid en vertrouwen geeft dat hij zijn plaats onder de mensen heeft. Anders wordt dit ook wel een gevoel van sociale verbondenheid genoemd, of het besef van de behoefte aan geworteldheid (E. Fromm) [2]. Tegelijkertijd is het probleem van veel tieners het vervangen van vrijheid door de illusie van vrijheid: dat geloven ze zullen werkelijk vrij zijn als ze ‘alles’ gaan doen wat ze maar willen.” Maar omdat ze geen eigen richtlijnen hebben en daarom niet weten wat ze werkelijk willen, zijn ze volledig overgeleverd aan de genade van buitenafomstandigheden of hun eigen interne impulsen die buiten hun controle liggen. Existentiële analyse erkent een persoon als vrij; hij erkent hem echter niet alleen als vrij, maar ook als verantwoordelijk. I. Yalom zegt het zo: 'Je bewust zijn van verantwoordelijkheid betekent dat je je bewust bent van de creatie door jezelf van je 'ik', je lot, de problemen van je leven. , uw gevoelens en ook uw lijden, als dat zich voordoet” [3]. Dit betekent in wezen, op het diepste niveau, het realiseren van de mogelijkheid om een ​​ouder voor zichzelf te worden. Het is overduidelijk hoe belangrijk een volledige ‘ontmoeting’ met deze existentiële factor is tijdens de periode van identiteitsvorming niet alleen waar een persoon verantwoordelijk voor is, is de realisatie van betekenis en de realisatie van waarden. Dit creëert een kans om spiritualiteit in jezelf wakker te maken. En hier hebben we het over het geweten. Zij is de gids die iemand leidt in zijn antwoorden op de vragen die het leven stelt. De stille maar volhardende stem waarmee het geweten tot ons 'spreekt', is een onbetwistbaar feit dat door iedereen wordt ervaren. Houding ten opzichte van tijd. Het bewustzijn van een opgroeiend persoon over zijn vrijheid en verantwoordelijkheid verandert ook zijn perceptie van tijd als een waardevolle ontwikkelingshulpbron of de belangrijkste. existentieel volgens M. Boss [4]. Voor een tiener is de tijd vaak discreet en beperkt door het onmiddellijke verleden en heden, en de toekomst lijkt hem een ​​bijna letterlijke voortzetting van het heden, of er is geen vooruitzicht op het heden. toekomst Het vormen van een nieuw tijdsperspectief is niet voor iedereen eenvoudig. Soms lijkt een tiener een plant die uit de pot wordt gescheurd. De oude, achterhaalde banden met ouders en familie zijn doorgesneden en verbroken, maar nieuwe, eigen posities zijn nog niet gevormd. Een opgroeiend persoon bevindt zich in een opgeschorte toestand, zonder stabiliteit en verankering. Het is dit verzoek in de counseling dat het pijnlijkst is en vaak voorkomt in de psychologische praktijk. De ontwikkeling en verandering in het tijdsperspectief is immers onlosmakelijk verbonden met de heroriëntatie van het bewustzijn van een opgroeiend persoon van externe controle naar interne zelfbeheersing en de groei van de behoefte aan prestatie. En het zou nuttig zijn om daarvoor omstandigheden te creëren de tijdshorizon breidt zich zowel in de diepte uit, waarbij het verre verleden en de verre toekomst worden bestreken, als in de breedte, en omvat niet langer alleen persoonlijke, maar ook sociale perspectieven. En beide zijn sterk afhankelijk van sociale en culturele omstandigheden: de positie van de opgroeiende persoon in het gezin, de stijl van opvoeding door de ouders. Daarom is een belangrijk punt in het adviesproces het bijwerken van de houding van de tiener ten opzichte van het begrip van de levensduur. d.w.z. ‘tijd voor…’ in tegenstelling tot fysieke tijd. In tegenstelling tot fysieke tijd kan het uitzetten en inkrimpen, afhankelijk van hoe iemand het intern dateert (bijvoorbeeld door te zeggen ‘Ik heb nog mijn hele leven voor me’ of ‘tijd voor’). hoe de tijd te doden?”), en waar speciale aandacht wordt besteed aan de vorming van levensplannen en doelen. Dit helpt om te begrijpen: een duidelijke correlatie van doelen - met de toekomst, emotionele intensiteit - met het heden, tevredenheid met het bereikte resultaat. En het stelt de tiener in staat te begrijpen dat elke situatie elke persoon altijd de mogelijkheid biedt om in het heden een bepaalde keuze te maken in de vorm van actie of inactiviteit. En de basis van zo'n keuze is een gevormd idee van de zin van het leven of de afwezigheid ervan, waarbij de reeks geïmplementeerde, geactualiseerde keuzes het ‘verleden’ vormt, dat onveranderd is, en alleen de interpretaties ervan onderhevig zijn aan variaties, waarbij de ‘toekomst’ een reeks potentiële, verwachte resultaten is gemaakt in het heden, in dit opzicht is de toekomst fundamenteel open, en verschillende opties voor de verwachte toekomst hebben een verschillende motiverende aantrekkingskracht is het moment waarop de ziel van een persoon zijn plaats vindt, een plaats onder andere mensen en een plaats in het menselijk lichaam zelf,die snel verandert en een nieuw thuis creëert voor de groeiende ziel. In dit huis zou alles van jou moeten zijn, misschien is dat de reden waarom tieners zo veel bewegen, ze zijn klaar om te dansen, schreeuwen, onvermoeibaar rennen. Deze behoefte aan zelfexpressie door bewegingen helpt niet alleen om de externe ruimte, maar ook de ruimte onder de knie te krijgen van hun lichaam, dat op een zeer complexe manier op meerdere niveaus is georganiseerd: van onvrijwillige reacties tot de meest complexe vrijwillige soorten activiteiten; Het tot stand brengen van hiërarchische relaties tussen hen is een van de taken van het beheersen van de lichaamsruimte in de adolescentie. Een groeiend lichaam geeft veel nieuwe ervaringen [5]. Een tiener maakt een periode door van zoeken naar vormen van manifestatie van zijn kracht, energie, die toeneemt met het tempo van fysieke rijping, en dit is niet alleen fysieke kracht, maar ook de kracht. van zijn ego, dat zich op deze leeftijd manifesteert in het vermogen om verschillende manifestaties van het leven te integreren. Dit is precies wat het concept van lichamelijkheid in de existentiële analyse omvat. Het is breder dan het concept van lichaam. Corporaliteit is een manifestatie van het menselijk bestaan; het heeft niet alleen een materieel, maar ook een semantisch, existentieel karakter. De houding van een persoon ten opzichte van de wereld wordt altijd weerspiegeld in zijn houding ten opzichte van zijn lichaam. Ons lichaam lijkt zich altijd verder uit te strekken, zowel in ruimte als in tijd. "De grenzen van mijn lichaam vallen samen met de grenzen van mijn openheid voor de wereld", Medard Boss zegt hierover. Daarom worden lichamelijke verschijnselen altijd begrepen in de context van een veranderende relatie met de wereld. En naarmate we gesloten blijven, wordt onze lichamelijkheid ook kleiner.” [4] De specificiteit van de existentiële benadering van het lichaam ligt in het feit dat er buiten de lichamelijkheid geen bestaan ​​als zodanig bestaat, en dat er buiten de lichamelijkheid geen vorm bestaat waarin een persoon zijn essentie kan verwezenlijken [6]. De houding ten opzichte van iemands lichaam en zijn lichamelijkheid is niet het tegenwerken of trainen ervan als iets secundairs in relatie tot het ego, maar het accepteren ervan als een van de belangrijkste voorwaarden voor het eigen bestaan. En in dit opzicht blijft de positie van M. Boss bestaan relevant dat werk nodig is om het menselijk lichaam (in bredere zin als een lichaamsleven, en niet alleen de fysieke component ervan) samen te brengen, naar een grotere integriteit en heelheid. En hier is werk nodig om het gevoel van je lichaam als uitdrukking te ontwikkelen van jouw ‘ik’. Er wordt bijzondere aandacht besteed aan de verbinding van een persoon met de wereld, er ontstaat een gevoel van eigen onafscheidelijkheid met andere mensen en met de wereld. Het basisprincipe van training gaat van het lichaam naar een bredere realiteit, bijvoorbeeld van de kalmte van het fysieke lichaam, tot kalmte op existentieel niveau, tot kalmte als zodanig in het algemeen, tot het gebruik van speciale oefeningen die de gevoeligheid voor lichaamstransparantie ontwikkelen. Er wordt bijzondere aandacht besteed aan een goede ademhaling en toon (kalmte) [7]. Eenzaamheid Adolescenten hebben een karakteristieke ervaring van hun eenzaamheid, hun gebrek aan betrokkenheid bij andere mensen, misschien is dit de kans dat dit in de vorm van tieners het geval is. ervaringen, wordt aan de hele mensheid gegeven, en dit is een kans om stil te staan, na te denken en van buitenaf naar jezelf te kijken. Dit is precies wat tieners doen: ze kijken naar de levens van volwassenen vanuit de afstand van jongeren die het al voelen kracht om ouder te zijn. Deze afstand – afstand tot het volwassen leven, stelt hen in staat om enerzijds dichter bij hun leeftijdsgenoten te komen en hun eigen wereld te ontdekken – de wereld van betekenis, wat leidt tot zelfactualisatie. En ontdek je wereld in je eenzaamheid, besef je uniciteit en originaliteit, het auteurschap van je eigen leven. Existentiële filosofie (in zijn verschillende varianten) wordt gekenmerkt door de wens om te laten zien dat het gevoel van eenzaamheid niet het resultaat is van puur extern en willekeurig. omstandigheden van iemands leven, het is geworteld in zijn wezen, in de bestaanswijze van het ‘ik’. Deze oorspronkelijke isolatie van het menselijk bestaan ​​wordt door existentialisten gepresenteerd in twee aspecten, die kunnen worden aangeduid als ‘eenzaamheid-verdeeldheid’ en ‘eenzaamheid-verantwoordelijkheid’ [8]. Eenzaamheid betekent niet ‘alleen zijn’., 2006