Van de auteur: Artikel opgesteld voor het tijdschrift Baby Boom, winterseizoen 2018-2019 Helaas hebben velen van ons niet geleerd om met de nodige aandacht met onze innerlijke wereld om te gaan. Nog niet zo lang geleden maakte een van mijn cliënten grapjes over het opnemen van ziekteverlof vanwege een depressie; ze had ergens gelezen dat in sommige Europese landen een dergelijke praktijk bestaat. ‘Als je hier sterft, maar komt werken,’ zei ze met enig sarcasme en verdriet. En wat is een depressie? Als je hart pijn doet of je maag pijn doet, maar je begrijpt niet wat. De meeste mensen beschouwen depressie immers niet als een ziekte. Vooral als het gaat om postpartumdepressie. Wat heb ik bij de receptie niet gehoord van de verhalen van vrouwen die deze aandoening hebben ervaren? Echtgenoten en moeders, schoonmoeders en grootmoeders, en soms vaders, en gewoon vreemden, keerden zich naar hun hoofd en zeiden dat dit allemaal "een bevlieging" was, "in onze tijd gebeurde dit niet, verzin geen ziektes voor jezelf”, “je hebt niets te doen, houd je kind bezig zodat er geen domme gedachten in je hoofd komen”, “gek”, “te beïnvloedbaar” en nog veel meer. Het zou een groot geluk zijn als alles zo eenvoudig was en de toestand van vrouwen alleen afhing van hun beïnvloedbaarheid of van een teveel aan vrije tijd, maar helaas is alles veel ernstiger manifestaties, sommige symptomen, hun intensiteit en oorzaken kunnen variëren. Je moet fysiologie en hormonale veranderingen niet buiten beschouwing laten, maar vaak zijn dit verre van de hoofdoorzaken van dit soort depressie. Voor sommigen zal dit een acute vorm zijn, bijvoorbeeld wanneer een vrouw voortdurend nadenkt over de zinloosheid van het leven, ze ongelooflijk boos is op zichzelf, haar omgeving, het kind, er gedachten over zelfmoord of moord op het kind verschijnen, ze huilt allemaal Perioden van kalmte zijn uiterst zeldzaam en worden vervangen door constante angst. Maar dit kan ook een andere trage vorm zijn, waarbij soms dezelfde gedachten opduiken en het leven bijzonder vreugdeloos en doodlopend lijkt. Er zijn agressieve gedachten en handelingen gericht tegen zichzelf en het kind, gevolgd door schuldgevoelens en zelfkastijding. In deze toestand kan een vrouw denken dat ze een slechte moeder is, dat ze het kind niets kan geven en dat hij veel beter af zou zijn zonder haar, of dat hij beter af zou zijn als hij helemaal niet zou leven. Wanneer moeders met zulke vreselijke gedachten worden geconfronteerd, beginnen moeders zichzelf vaak de schuld te geven en uit te schelden voor dergelijke gedachten. De vrouw bevindt zich dus in een constante cyclus van deze gedachten, waarbij ze elke keer haar eigen slechtheid tegenkomt en het verlangen om zichzelf te straffen. Als we de psychologische oorzaken van postpartumdepressie in ogenschouw nemen, kunnen we een aantal van de meest voorkomende identificeren: 1. Trage depressie vóór de zwangerschap. Postpartumdepressie is vaak een soort ‘voortzetting’ van een depressieve toestand of depressie die werd waargenomen vóór de geboorte van het kind. Veel vrouwen proberen niet de nodige aandacht aan deze aandoening te besteden, in de overtuiging dat het slechts een ‘slecht humeur’, ‘vreugdeloosheid van het leven’, enz. is. Bovendien, als het probleem niet vóór de zwangerschap is opgelost, verslechtert de emotionele toestand van de vrouw na de bevalling. Normaal gesproken kunnen we zeggen dat de psyche van een vrouw na de bevalling gedurende een bepaalde periode achteruit moet gaan. Deze regressie is normaal, omdat de moeder niet op het niveau van volwassenen en kinderen met de baby kan communiceren, maar op het niveau van kinderen en kinderen. Maar als een vrouw vóór de zwangerschap een depressieve achtergrond had, verandert deze normale postpartumregressie in dit geval in een ernstige postpartumdepressie. Het is alsof de vrouw niet alleen terugvalt naar de toestand van een kind, terwijl ze het contact met de werkelijkheid behoudt, maar “vervalt” in de toestand van een depressief, bang kind dat haar moeder zelf nodig heeft. Vanwege deze aandoening kan ze niet alleen geen emotioneel contact maken met het kind en hem iets geven in termen van gevoelens, maar kan ze zichzelf ook niet begrijpen, zichzelf beheersen. Tegelijkertijd worden dergelijke omstandigheden bij normale regressie na de bevalling niet of zeer zelden waargenomen, bijvoorbeeld als gevolg van.