Van de auteur: De woorden “Ik ben een psycholoog” bij het communiceren met mensen die niet vaak trainingen volgen of deze helemaal niet volgen, vaak hebben een magische betekenis.. of beter gezegd, zelfs twee magische betekenissen. Sommige mensen zijn bang dat ze nu ‘in categorieën worden geplaatst’ en weglopen van het communicatieproces. Maar een aanzienlijk deel fleurt juist op en zet een stap vooruit. Veel voorkomende uitspraken uit deze categorie van de bevolking zijn: 'Aangezien je een psycholoog bent, vertel me dan over mij, wat voor soort persoon ik ben', 'Maar hier heb ik één probleem', enzovoort. Vaak trekken mensen zulke gezichten en uiten ze zulke emoties dat ze echt willen helpen. En sommige collega’s kunnen de verleiding niet weerstaan. En dit kan een snel proces van professionele deformatie op gang brengen. * 5 stappen om snel en effectief professioneel misvormd te raken en emotioneel op te branden: 1. Denk voortdurend aan werk, in elke vrije tijd. 2. Streef ernaar om alle mensen te helpen. Die, zoals u denkt, eenvoudigweg hulp nodig hebben, zelfs als ze geen verzoek hebben. 3. Gebruik in normale communicatie met gewone mensen veel professionele jargonwoorden en termen. 4. Wees blij als u een andere potentiële ontvanger van hulp hebt ontmoet en boos (of geïrriteerd) zijn. Wanneer de ontvanger hulp weigert of zich anders gedraagt ​​dan je had verwacht. 5. Herhaal dit elke dag, totdat de interesse in het vak helemaal verdwijnt. * Ik durf te veronderstellen dat al onze collega's het gevaar van vervorming lopen. Sommigen kunnen het aan, anderen niet. Maar de vraag is niet of je een paar stappen richting vervorming hebt gezet, maar hoe snel je bent gestopt. Waar komt de dorst om ‘iedereen te behandelen en te helpen’ vandaan? Er kunnen veel redenen zijn. Heel vaak is dit een onbevredigde behoefte aan erkenning en dankbaarheid, of een verlangen om tegen jezelf te zeggen: "Ik ben goed, omdat ik iemand heb geholpen" (wat echter ook met erkenning wordt geassocieerd). * Wat is het gevaar? Als je overal en altijd psycholoog wordt, doodt dit na verloop van tijd de zelfreflectie en creëert het de illusie van ‘almacht’, en dit is waar je professionele ontwikkeling stopt. En werken zonder een verzoek zal in de meeste gevallen iemand simpelweg niet helpen - hij zal óf alles wat gezegd wordt uit zijn bewustzijn duwen, óf het probleem nog dieper en verder drijven, en hij kan zelfs agressief reageren als de psycholoog echt tot de kern doordringt. van het probleem. En het allerbelangrijkste: als er te veel psychologie in je leven is, kun je je er gewoon verveeld door voelen - net zoals je je verveelt als je bijna alles lange tijd en in zeer grote hoeveelheden consumeert. Wat moet je doen? Een van de meest opmerkelijke voorbeelden van anti-vervorming die ik vaak voor mijn ogen zie, is mijn collega-psychotherapeut. Hij is zeer attent en professioneel in zijn werk buiten kantoor; weinig mensen kunnen er zelfs maar vanuit gaan dat deze persoon een psycholoog is. Hij vertelt verhalen en grappen, praat helemaal niet over psychologie en LEEFT gewoon - als een gewoon mens. Hij scheidt beroep en leven duidelijk van elkaar. Ik denk dat het gevaar dat hij misvormd raakt verwaarloosbaar is.* Wat deed ik toen ik mezelf betrapte op een poging om te ‘genezen’? Hij veranderde het gespreksonderwerp abrupt naar iets heel eenvoudigs en pretentieloos. Als iemand probeerde door te gaan met het onderwerp, verliet ik het onderwerp toch tactvol, onder het voorwendsel van enige vermoeidheid door het werk en de wens om simpelweg over abstracte onderwerpen te praten. Dit. In de regel hielp het. Psychologie is een grote wetenschap en kunst. Het kan een groot aantal mensen helpen. Maar als je het elke minuut van je leven gebruikt, kan het leven saai en eentonig worden en alleen gevuld zijn met advies- en trainingssessies. Sommige ervaren presentatoren kunnen na het lezen van deze tekst waarschijnlijk zeggen: dit is voor mij niet relevant, dit is voor beginners. Zelf dacht ik er hetzelfde over, totdat ik verschillende keren zag hoe groepen psychologen (trainers of therapeuten) hun collega's zonder enig verzoek 'behandelden' - consequent en genadeloos). Psychologie is slechts een deel van het leven, hoewel een heel belangrijk deel. Maar niet het hele leven. Laten we leven, collega's! En wat denk jij?