Een volwassene kan niet altijd onderkennen dat de synchronisatie met zijn kind niet synchroon loopt. Het regelmatig verkeerd interpreteren van signalen kan leiden tot chronische misverstanden en communicatieproblemen. Als gevolg hiervan ervaart de moeder haar kind als lastig, en het kind voelt zich op zijn beurt niet veilig en ervaart stress. Het onvermogen van de moeder om zich aan te passen maakt het kind afstandelijk, teruggetrokken en niet ontvankelijk voor verdere pogingen tot interactie. De moeder raakt op haar beurt steeds meer geïrriteerd en verliest geleidelijk het verlangen om de verloren verbinding tot stand te brengen. Dit onvermogen om te synchroniseren kan leiden tot obsessieve of zelfs mishandelende ouders en kinderen en een volledig verlies van contact. Zelfs agressie van de kant van een ouder is echter niet zo sterk in de geest van het kind ingeprent als emotionele afstandelijkheid. Gebrek aan aandacht zorgt ervoor dat de baby zich hulpeloos, nutteloos en verlaten voelt. Hij voelt zich onbemind, leeg, hopeloos. Dit is de basis voor de vorming van iemands zelf en zijn plaatsing in de omgeving. Zulke kinderen zijn niet in staat hun ware gevoelens te identificeren, interesses te bepalen en doelen te stellen. Ze zijn gewend aan afwijzing en zijn er zelfs van overtuigd dat ze geen aandacht van buitenaf nodig hebben, maar dat het lichaam voortdurend onder spanning staat. Opgroeien kiest zo iemand de positie van ontkenning en dissociatie als het enige juiste model van aanpassing aan de omgeving. Hij staat zichzelf gewoon niet toe om echt te zijn. Het maakt niet uit wat er daadwerkelijk gebeurt. Het enige doel is om veilig te zijn. En na verloop van tijd wordt deze afstand tot de werkelijkheid alleen maar groter. Het gebrek aan interne veiligheid maakt het onder meer moeilijk om een ​​echt extern gevaar te identificeren. Emoties en gevoelens worden afgestompt. En het verlangen om zich levend te voelen leidt tot onbewuste betrokkenheid bij acute situaties. Als iemand zichzelf als slecht, onwaardig en waardeloos beschouwt (omdat hij zichzelf als zodanig ziet op basis van het gedrag van zijn ouders), verwacht hij van de rest van de wereld een soortgelijke houding ten opzichte van zichzelf vroege kinderjaren, die de interne kaart van een persoon vormen, met behulp waarvan hij de wereld in de toekomst zal zien. Natuurlijk kan er niets veranderd worden door alleen maar te begrijpen hoe de dingen werken. Maar je kunt altijd beginnen met het leggen van de basis voor nieuwe manieren om je te identificeren en met de wereld om te gaan. Uw psycholoog, Olga Yukhno Meld u aan voor een consult: Telegram, WhatsApp: +7 921 970 25 16