Ik denk dat de titel van de tekst diametraal tegenovergestelde emoties zal oproepen. Aan de ene kant hebben ‘zelfontplooiing en persoonlijke groei’ al een onaangename geur gekregen en zijn ze een rode lap geworden voor sarcastische aanvallen en leerzame verhalen, zoals ‘maar één meisje begon aan zelfontwikkeling, en toen…’. Aan de andere kant begrijpen mensen die de ervaring hebben meegemaakt dat ze ‘levend en aanwezig’ zijn, dat het proces van ‘integriteit verwerven’ bestaat en dat het iets moet worden genoemd. Psychologische rijping, zelfactualisatie, zelfkennis, verwerving van integriteit, uitbreiding van persoonlijke betekenissen, transformatie, zelfbevestiging, zelfvoorziening - zo noemen verschillende auteurs het. Waarom schrijf ik deze tekst? Tegen deze achtergrond begonnen problemen als verlies van betekenis in mijn werk, professionele burn-out en verslechtering van het welzijn steeds vaker bij mij op te komen. Ik zou de intensiteit van interne passies enigszins willen verminderen door het algemene beeld te beschrijven van wat er gebeurt, en ook waarschuwen voor de valkuilen die een zich ontwikkelende persoonlijkheid in de weg staan. Dus op een bepaald moment in het leven worden de antwoorden door de samenleving voorbereid op de vragen: wat je wilt, wie je moet zijn, waar je van moet dromen - het past niet meer. Het lijkt erop dat volgens formele kenmerken alles in orde is, maar dat er iets ontbreekt. Bovendien brengt het opsommen van iemands verdiensten, prestaties en goed beheerste rollen geen duidelijkheid in het proces van het zoeken naar iemands ‘echte zelf’. Maar het gevoel van iets dat in de kindertijd onherroepelijk verloren is gegaan, samen met spontaniteit, zorgeloosheid, nieuwsgierigheid en levensvreugde, begint licht op deze kwestie te werpen. Dit kleine en lang vergeten deel van jou begint zichzelf eraan te herinneren en resulteert in het ergste geval in een persoonlijke crisis, depressie, emotionele burn-out en psychosomatiek. Het is echter juist dit ‘kwetsbare en vertrapte zelf’ dat een krachtig potentieel heeft en noodzakelijk is voor harmonieuze relaties met zichzelf en anderen. Het is logisch om het proces van persoonlijke groei te starten door jezelf te leren kennen. Natuurlijk denk je misschien: “Wat valt er allemaal te ontmoeten? Ik ken al mijn zwakke punten al, maar er zijn geen vragen over mijn sterke punten.” Maar in de praktijk blijkt dat de huidige mening over jezelf niet helemaal de jouwe is en niet meer overeenkomt met de volwassen realiteit. Dat het werd gevormd in een situatie die typerend is voor een kind van afhankelijkheid en evaluatie, in een tijd waarin ‘jezelf zijn’ ‘egoïstisch’, ‘onfatsoenlijk’, ‘ongepast’, ‘oncontroleerbaar’ was, en sindsdien niet meer is herzien. De angst om ‘jezelf te zijn’ voegt drama toe en verdeelt de psyche verder met een intern conflict ‘zoals ik mezelf herinner – het is onmogelijk om te zijn, maar ik heb niet langer de kracht om iemand anders te zijn.’ Het kost veel tijd en moeite om een ​​beslissing te nemen en de eerste stap te zetten. Laten we nu verder gaan met de valkuilen. De eerste zou ik willen noemen: ‘Jullie stervelingen kunnen het niet begrijpen.’ Dit is het moment waarop je je zo kunt laten meeslepen door het proces van zelfverbetering dat je, in plaats van problemen uit het echte leven op te lossen, jezelf begint te isoleren van de realiteit. Ongerechtvaardigd enthousiasme en overmatig enthousiasme voor verschillende technologieën voor persoonlijke groei worden een doel op zichzelf. En de opties kunnen heel verschillend zijn: van passieve berusting bij ‘hogere machten’ tot fanatieke promotie van de ‘juiste’ concepten. Problemen uit het echte leven worden vervangen en gedevalueerd. En de rechtvaardiging voor iemands eigen passiviteit vindt een krachtig theoretisch platform. De tweede valkuil is: “De giraffe is groot, hij weet het het beste.” Succesvolle mensen, religieuze aanhangers, goeroes en miljonairs delen graag hun recepten. Er zijn immers kant-en-klare antwoorden op de belangrijkste levensvragen. Misschien past hun zelfontplooiingsformule ook bij mij? Alleen degenen die de verantwoordelijkheid voor alles wat er in hun leven gebeurt op iemands gezaghebbende schouders schuiven, worden gedwongen, net als in een spel, in een vicieuze cirkel te vervallen: "Het lijkt alsof ik rondloop en alles doe zoals geleerd, maar geen vooruitgang boekt." Voor volhardende 'spelers', die beide valkuilen hebben overwonnen, wordt het antwoord in een kant-en-klare vorm, die niet door eigen onbaatzuchtige inspanningen wordt verkregen, eenvoudigweg niet waargenomen. In sprookjes gaat de held meestal ergens buiten verre landen op zoek naar antwoorden, ondergaat daar beproevingen, verliest veel of betaalt een hoge prijs en.