Van de auteur: Een artikel uit de serie “Men's Conversation” is een reeks publicaties en seminars over mannelijke efficiëntie en het verbeteren van de levenskwaliteit van mannen. Ik heb daar zoveel van verschillende bronnen over gehoord mannen zijn tegenwoordig niet zo zwak, zwak, gebrek aan initiatief, infantiel, en wat ze ermee moeten doen, hoe ze deze situatie kunnen corrigeren. Veel vragen rondom dit onderwerp. In dit artikel zal ik proberen er enkele te beantwoorden, of op zijn minst licht werpen. Hoe kan een man opgroeien? Vanaf welk moment zal hij zelf weten dat hij al een man is, dat hij niet voor een volwassene speelt, maar echt voor een volwassene? Welke invloed zal dit hebben op zijn leven, wat zal er veranderen? En hoe zullen anderen hierop reageren, verandert er iets voor hen? Zal dit hem een ​​beter gevoel geven? En wat betekent het om volwassen te zijn? Het probleem hier is, zoals ik het zie, vooral dat er in de moderne samenleving geen ritueel bestaat om een ​​jongen in een man te initiëren. Sinds de oudheid heeft zo'n ritueel of rite in verschillende culturen, beschaafd of niet, overal bestaan. En het heeft een speciale naam: initiatie. Je kunt veel bronnen vinden die deze rituelen beschrijven, zowel bij moderne wilde stammen als in het oude Rusland, Babylon, het oude Sparta, de Sumerische staat, enz. Het is belangrijk om hier op te merken dat deze rituelen een zeer belangrijke functie hebben bij het opgroeien, de overgang van het ene podium op het andere, afscheid nemen van de kindertijd, het gevoel deel uit te maken van een volwassen samenleving, gemeenschap, stam. Een kind dat het ritueel heeft doorlopen, dat overigens gepaard gaat met aanzienlijke fysieke en psychologische stress, soms leidend tot de dood of ernstig letsel, twijfelt er geen moment aan dat hij volwassen is, dat hij de kindertijd achter zich heeft gelaten van zijn volwassenheid - hij mag gaan jagen, een vrouw als echtgenote kiezen, een eigen huis hebben. Nu is hij een volwaardig lid van de samenleving. Dit ritueel is juist geldig omdat het wordt gesteund door de ouders van het kind en door de hele samenleving wordt erkend. En het doorlopen van dit initiatieproces is algemeen aanvaard, vereist en gewenst. De jongen kijkt met groot ongeduld uit naar dit sacrament, natuurlijk is hij bang, natuurlijk bereidt hij zich erop voor, maar de angst om er niet doorheen te gaan is nog sterker - dit betekent dat hij zichzelf het recht op volwassen leven ontzegt de manier waarop deze rituelen in een bepaalde vorm bestonden in het pre-revolutionaire Rusland, deze beroemde officiersscholen en de militaire dienst in het algemeen. Militaire dienst is in veel culturen het belangrijkste beschaafde pad van inwijding in mannen. In de Sovjettijd waren er ook bepaalde verplichte levensfasen van inwijding of aanvaarding, vergelijkbaar met soortgelijke rituelen, die erop gericht waren jonge mensen van één pad naar rijping te brengen. podium naar het andere: oktober, pionier, lid van Komsomol. Dan een partijlid. Dit is ook een prototype van een bepaalde initiatie waarmee een jongen zichzelf kan beschouwen als een bepaald stadium van volwassenheid. Ik herinner me nog hoe beledigend het voor mij was op school om überhaupt tot de Pioniers te worden toegelaten, en ik zag degenen die in de eerste plaats werden toegelaten - wat was ik jaloers op hen, zij zouden twee weken eerder een Pionier zijn dan de Pioniers. ik. Deze rituelen bestaan ​​in elke samenleving, in elke sociale groep. En hoe sterker de groep, hoe duidelijker dit ritueel zich manifesteert. En hoe moeilijker het is om dit ritueel te voltooien, hoe aantrekkelijker lidmaatschap van deze groep wordt geacht. Het voorbeeld dat mij te binnen schiet is de aanwezigheid van militaire rangen, rangen onder ambtenaren, verschillende prijzen en titels in sportcompetities, en laten we eerlijk zijn: in netwerkmarketing dienen veel diamant- en platina-directeuren precies dit doel in moderne omstandigheden zijn er over de hele wereld steeds minder nationale rituelen. In sommige republieken van Rusland worden de tradities van kleine naties bewaard, waarin nog steeds het inwijdingsritueel van een jonge man in een man plaatsvindt. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij de volkeren van de Kaukasus, onder noordelijke volkeren, enz. Hoe zit het met Rusland in het algemeen? Wat beschouwt onze samenleving als de inwijding van een jonge man in een man? Helemaal niet. Het gezag van de legerdienst is nu te laag, enVaker wel dan niet dwingt het vermogen om weg te komen uit het leger respect af, in plaats van dienstbaarheid. Ook nee. Natuurlijk krijgt een jongeman te maken met wat moeilijkheden tijdens het huwelijksritueel, maar dit is meer een vrouwelijke initiatie dan een mannelijke (bruidlosgeld en ontvoering). Misschien kopen de ouders een appartement? Hoger onderwijs volgen? Een rijbewijs halen? Nieuwe iPad of iPhone? Nee, nee en nee. Het is triest maar waar – we hebben niet wat een overgangsrite zou zijn voor een jonge man. En dit is eigenlijk een zeer pijnlijke kwestie waar veel problemen achter schuilgaan. We hebben een samenleving waarin mannen zich niet volledig realiseren of ze volwassen zijn. De meesten van hen hebben dit ritueel niet doorlopen, ze hebben geen tests doorstaan ​​en ze hebben geen afscheid genomen van hun jeugd. Dit zijn jongens die tussen de adolescentie en het volwassen leven zijn opgeschort. Ik kom vaak publicaties en toespraken tegen die de samenleving nodig heeft om veel tradities uit de pre-revolutionaire en Sovjet-tijd te herstellen, en als we deze redeneringen volgen, zou het misschien goed zijn om enige schijn daarvan te herstellen. Maar tegelijkertijd lijkt het erop dat onze samenleving, naarmate zij zich ontwikkelt, zich steeds verder verwijdert van zulke oude en goede tradities. En je kunt er verdrietig over zijn, oproepen tot terugkeer, maar tegelijkertijd zit daar een positieve ontwikkeling in, een zoektocht naar iets nieuws. We verwerven een belangrijke kwaliteit: autonomie. En de prijs voor deze autonomie en onafhankelijkheid is de vernietiging van enkele sociale instellingen. Ja, nu is er niets dat een jonge man zou helpen een man te worden. Het is een feit. In elk specifiek gezin kunnen mannen op de een of andere manier de jongen betrekken bij het volwassen leven wanneer ze hem meenemen naar het werk, de jacht, de visserij, samen computerspelletjes spelen en sporten. De vader leert zijn zoon autorijden, leert hem zich te scheren en voor zijn gezondheid te zorgen. Maar in de eerste plaats gebeurt dit niet in alle gezinnen. Tientallen cliënten, die terugdachten aan hun jeugd, vertelden me met tranen in hun ogen hoe belangrijk het voor hen was dat papa deelnam aan hun leven, dat hij hen zou steunen, hen zou leren wat hij zelf kon doen, dat hij hen zou leren hoe ze dat moesten doen. scheren, dat hij naar wedstrijden zou komen, dat hij mee zou nemen naar de garage; en hoe triest is het dat ze het nooit hebben gekregen. En ten tweede is de deelname van deze vader niet altijd voldoende. Een heel belangrijke fase van volwassenheid is de noodzaak om, soms gedwongen, afscheid te nemen van de kindertijd, en met bovenmenselijke inspanningen het recht te verdienen om een ​​man te zijn. Dit is precies wat er ontbreekt. Vooral als de vader dergelijke tests voor zijn zoon probeert te regelen, maar de moeder er alles aan doet om ervoor te zorgen dat haar zoon niet gewond raakt, zodat God verhoede dat er niets vreselijks met hem gebeurt. Ze laat hem een ​​reserveoptie, in geval van moeilijkheden, om zich aan de borst van zijn moeder vast te klampen. De afwezigheid van deze tests, moeilijkheden, dwingt de tiener om deze moeilijkheden buiten het gezin te zoeken - we zien dit allemaal elke dag - tienerervaringen 'zwak'. ”, het verlangen om zichzelf op de proef te stellen, extreem traumatisme, uit huis gaan en landloperij, zelfmoord onder tieners, veel tienergroepen en -culturen, soms verenigd door niet de sociaal meest nuttige doelen, protestgedrag, het testen van de kracht van ouders, enz. Dit is inherent aan De natuur en jongeren willen deze stadia van beproeving doorlopen, voor hen is dit een manier om het gevoel van volwassen worden te benaderen. Maar aangezien deze tienergroepen klein zijn en niet worden ondersteund door de samenleving en ouders, wordt dit doel – opgroeien – intern voor de tiener onhaalbaar. Hij blijft diep van binnen met een gevoel van gebrek aan deze kennis, of hij nu eindelijk een man is geworden of niet. Zijn hele leven zal hij op felle wijze bewijzen dat hij volwassen is, maar van binnen zal hij, alleen met zichzelf, dezelfde kleine twijfelende jongen blijven. Wat zou dan het instrument kunnen zijn dat de jongeman naar de volgende fase van het opgroeien kan brengen? Als dit niet bestaat in de samenleving, is het noodzakelijk om het binnen het gezin te creëren, en het is erg belangrijk dat dit ritueel, deze procedure of gebeurtenis, hoe je het ook noemt, wordt ondersteund door alle gezinsleden, zowel mannen als vrouwen. Voor een jonge man betekent dit steun voor zijn clan, stam, gemeenschap. Dit is waar.En het is belangrijk dat dit ritueel op tijd wordt uitgevoerd, precies wanneer de jongeman die leeftijd en volwassenheid bereikt en in staat is volwassen mannelijke verantwoordelijkheden op zich te nemen. Meestal is dit de adolescentie, 13-16 jaar oud. Maar wat te doen als een jonge man al ouder is dan 20, of zelfs ouder dan 30 - hoe kan hij die ontbrekende ervaring krijgen, omgaan met interne twijfels, deze leegte - is hij een man geworden? of niet? Hij heeft iemand nodig die hem deze ervaring zal geven. En het zijn de mannen die het overschot in hun leven ontvangen. Alles waarmee een man in zijn leven te maken krijgt, alle moeilijkheden, verschijnen niet toevallig in het leven. Dit is een doelgericht, maar soms onbewust verlangen om dergelijke moeilijkheden onder ogen te zien en te overwinnen, om deze beproevingen te overwinnen. Conflicten in het gezin en een hardnekkige vrouw zijn overigens ook een uiting van de behoefte van een man om obstakels en moeilijkheden te creëren. Maar hoe succesvol hij deze moeilijkheden kan overwinnen, en of hij zal weigeren ze te overwinnen, of er een vervanging voor zal vinden, hangt af van zijn kwaliteiten en zal bovendien zijn zelfgevoel beïnvloeden. Voor sommige mannen wordt het overwinnen van moeilijkheden inderdaad een probleem een zelfstandig werk, en daar doen ze het uitstekend mee. Maar voor sommigen kunnen deze moeilijkheden de rest van hun leven een mysterie blijven, dat ze niet alleen niet kunnen overwinnen, maar zelfs niet kunnen zien, het is verborgen voor hun bewustzijn. In dergelijke gevallen kan een man profiteren van de ervaring van een andere man om te zien wat er precies ontbreekt om moeilijkheden te overwinnen, en om het proces van het overwinnen van moeilijkheden te versnellen, om het zo snel en goedkoop mogelijk te maken de mens wordt zijn gids, een partner bij het overwinnen van deze moeilijkheden. Tegelijkertijd is het belangrijk dat deze interactie behoorlijk moeilijk is, matig pijnlijk, als het verdomd moeilijk is om te volharden en je wilt ontsnappen. Iets soortgelijks wordt ervaren in de sport, bij het overwinnen van bepaalde zakelijke problemen samen met een businesscoach een of andere vorm van individuele begeleiding. Soms is dit werk oppervlakkig en van korte duur, dus het resultaat komt snel, maar vaak is er een terugkeer naar de eerdere resultaten. Voor de meest effectieve vooruitgang naar een ander niveau is een werkelijk moeilijke taak belangrijk, een moeilijk proces, diepgaand en rustig lang in de tijd. De meeste mannen dromen onbewust van deze ervaring. Denk aan de video's uit de jaren 80 en 90 over kluizenaarsmonniken die een Amerikaanse strijder konden voorbereiden op een beslissende strijd, door hem te onderwerpen aan onmenselijke tests, zowel fysiek als psychologisch; of een tv-programma met het thema 'The Last Hero' - dergelijke verhalen zullen altijd interessant zijn voor het mannelijke publiek, omdat ze het doelwit raken. Veel trainingen gericht op 'efficiëntie', 'het maximum bereiken', 'een nieuw niveau bereiken ' zijn niets anders dan een oproep om inwijding te ondergaan. En mannen gaan naar deze trainingen, en hoe complexer de training, hoe intenser deze is (fysiek, financieel, emotioneel), hoe groter de ontwikkelingskracht die deze heeft. Maar alleen als het gaat om het werken met mannen met behulp van psychologische of psychotherapeutische technieken , dat is een intenser soort invloed dan training, mannen zijn terughoudend om dergelijk werk te doen voor deze ‘klassen’. Dit komt door het feit dat mannen onbewust een begrip hebben, een gevoel dat dit echt effectief en uiterst pijnlijk zal zijn . Hier kunnen we de gevoelens van zo'n jonge man begrijpen - hij zou heel graag deze initiatie in een man willen ondergaan, maar hij is ongelooflijk bang en schaamt zich om dit feit aan zichzelf toe te geven dat hij er nog niet doorheen is gekomen droomde er zijn hele leven van om te leren zwemmen of tango te dansen, maar om de een of andere reden ben ik als kind nooit naar het zwembad of de dansschool gegaan. En nu is hij 35 en komt hij naar lessen voor jongere studenten. Hoe zal hij zich voelen? Hij schaamt zich zowel en schaamt zich, hij staat op het punt door de grond te vallen. Hij zal zijn collega's niet vertellen waar hij heen gaat. Hij zal een verhaal voor zijn vrouw verzinnen. Maar als voor hem dit verlangen om te leren zwemmen of dansen erg groot is, dan zal hij dat ook doen.