Van de auteur: In het artikel schets ik mijn standpunt met betrekking tot de wetten van het psychotherapeutische proces als een proces voor het beheersen van opportuun veranderingen. Gepubliceerd in de krant "Golden Staircase". ESSENTIE VAN PSYCHOTHERAPIEGenerativiteit is het belangrijkste fenomeen van elk ontwikkelingsproces. Voor een persoon in een bepaald stadium van socialisatie wordt het vanzelfsprekend om zijn eigen ontwikkeling te beheren, gebruikmakend van het potentieel van generatief denken. Het is het vermogen tot generatief denken dat een indicator wordt van persoonlijke volwassenheid. Een volwassen persoonlijkheid vertrouwt op het generatieve potentieel van creativiteit. Het vermogen tot generatief denken blijkt mogelijk dankzij het verschijnen in het stadium van persoonlijke volwassenheid van zogenaamde meta-mentale formaties, zoals zelfreflectie, zelforganisatie, zelfregulering, enz. Dankzij hen verwerft een persoon de status van een generatieve persoonlijkheid, gericht op generatieve oplossingen voor moeilijkheden die van nature voorkomen in testsituaties. De studie van het fenomeen generativiteit als een centraal fenomeen van persoonlijke ontwikkeling maakt het mogelijk om enkele belangrijke conclusies te trekken het begrijpen van de essentie van het psychotherapeutische proces. Als we rekening houden met het feit dat generativiteit een unieke vorm van volwassenheid van iemands persoonlijkheid is, wordt de essentie van iemands verschillende moeilijkheden en problemen duidelijk. Elk psychologisch probleem ontstaat alleen als er moeilijkheden worden geïdentificeerd. Een persoon reproduceert als het ware systematisch moeilijkheden door zichzelf in geschikte testsituaties te bevinden. In plaats van de uitdaging te herkennen en te aanvaarden, ervaart een persoon bij een psychisch probleem moeilijkheden als gevolg van het onvermogen om een ​​keuze te maken en constructief op te treden in een testsituatie voor hem. Een dergelijke fixatie van moeilijkheden is, zoals nu duidelijk is geworden, alleen mogelijk vanwege het blokkeren van iemands generatieve houding en daarmee de onmogelijkheid van generatief denken. De dominantie van persoonlijk onvolwassen, dat wil zeggen sociaal gemedieerde, bio-gecentreerde vormen van iemands ervaring in testsituaties verlamt zijn vermogen tot constructief generatief denken, wat feitelijk het ontwikkelingsproces stopt om voor een persoon de essentie te ontdekken vermogen tot generatief denken in problematische situaties. In het licht van het bovenstaande staat de psychotherapeut voor de volgende onderzoekstaken: - vaststellen van de aard van de houding van de cliënt ten opzichte van moeilijkheden in het algemeen en ten opzichte van de huidige probleemsituatie in het bijzonder; - de aard van de subjectiviteit van de cliënt begrijpen, zijn vermogen om zich onafhankelijk, verantwoordelijk en constructief te gedragen; - de ervaring van de cliënt onderzoeken bij het overwinnen van moeilijkheden in soortgelijke situaties; de mogelijkheid onderzoeken om de generatieve houding in de oorspronkelijke probleemsituatie te actualiseren; begrip en gedrag in de huidige probleemsituatie; - processen begrijpen die de cliënt dwingen de intenties van sociaal gemedieerde bio-gecentreerde vormen te volgen (overwegingen van veiligheid, comfort, verschillende soorten “secundaire voordelen”); gewenste toestand gebaseerd op het bestuderen van de ervaring van het ervaren van de moeilijkheden van een huidige probleemsituatie, en vertrouwen op de motivatie om deze te veranderen; - omstandigheden creëren in het psychotherapeutische proces waarin de cliënt een model van zijn eigen gewenste toestand kan waarnemen en testen. Door de ervaring van succesvolle psychotherapeutische interactie te onderzoeken, wordt het volgende patroon ontdekt. Omdat de cliënt gefixeerd is op de moeilijkheden van de testsituatie, heeft hij echt generatief denken nodig, waardoor deze fixatie wordt weggenomen en hij naar een hoger niveau van persoonlijke ontwikkeling en een betere kwaliteit van leven wordt gebracht. De paradox is dat de cliënt daartoe het minst in staat is. En de psychotherapeut neemt in het stadium van de interactie met de cliënt praktisch de functie over die bij de cliënt geblokkeerd is.