Heel vaak zijn er succesvolle, mooie vrouwen en mannen wier persoonlijke leven gewoon niet lukt. En hoe hard ze ook proberen, de diepe mechanismen van het onderbewustzijn doen hun werk. Er wordt aangenomen dat de zelfredzaamheid vóór de leeftijd van 3 jaar wordt bereikt. Maar toch beïnvloeden verdere relaties tussen ouders en kinderen de vorming van de persoonlijkheid en het lot van het kind. Het verhaal van één cliënt is in dit geval zeer indicatief. Ze heeft een hogere opleiding genoten, een arts. Haar broer is ondernemer op het middenniveau en heeft geen opleiding genoten. De geschiedenis van dit gezin laat zien hoe verschillend de ouders hun zoon en dochter behandelden, hoe vaak ze haar bekritiseerden, vergeleken en vernederden. Natuurlijk beseften ze dit misschien zelf niet en geloofden ze dat het op deze manier beter zou zijn. Op de vrije dag ontmoette ze haar ouders en broer in de datsja, werkte en ging toen aan tafel zitten. Het gesprek ging over gewone dingen. De moeder van de dochter begon te zeggen hoe stom ze was, terwijl ze haar zoon omhelsde en zijn handen kuste. Toen begon de moeder haar vriendin te prijzen omdat ze auto begon te rijden. De cliënt herinnerde zich dat toen ze op het punt stond te gaan studeren voor haar rijbewijs, haar moeder haar belachelijk maakte: 'Waar ga je heen?' Toen ze in haar derde jaar besefte dat ze geen dokter wilde worden, wilde ze naar een ander verhuizen universiteit kreeg ze te horen: “We zullen je het huis uit schoppen.” En toen haar zoon niet aan een universiteit wilde studeren, zeiden ze dat hij voor zichzelf moest kiezen. En zelfs eerder in de kindertijd, toen ze een probleem in een schoolopdracht niet kon oplossen, kon haar vader naar voren komen en slaan En toen het gesprek ter sprake kwam over relaties tussen jongens en meisjes, kreeg ze te horen: ‘Je kunt geen vrienden zijn met jongens, ze kunnen bedriegen.’ En even later zeiden ze: "Je hoeft niet uit liefde te trouwen - het is een gril en een fantasie, en er komt niets ernstigs uit." Op schoolleeftijd kreeg ze voortdurend één klasgenoot als voorbeeld, en ze zeiden vaak: “De kinderen van anderen zijn zo gehoorzaam.” Zo ging het later ook in het leven van deze cliënte. Ze hield van mensen die haar niet mochten, ze vergeleek zichzelf met anderen, voelde zich slechter dan anderen en daarom altijd. afhankelijk van de mening van anderen. Het kostte tijd om haar zelfredzaamheid te herstellen, om eigenwaarde en vertrouwen in haar eigen belang te krijgen. Natuurlijk wisten de ouders niet, hadden ze geen psychologische kennis van wat nodig was: - een betrouwbare band met het kind hebben - het kind waarnemen zoals hij (zij) is, en niet zoals zij het graag zouden willen zien; - verbied hem niet openlijk zijn gevoelens te uiten, deze gevoelens te herkennen en te begrijpen, evenals de behoefte van het kind aan het openbaar maken ervan; - de acties van het kind helpen en aanmoedigen die gericht zijn op een gezonde verkenning van de wereld om hem heen, waarbij het woord “ja” twee keer zo vaak wordt gebruikt als het woord “nee”; - zorgen voor de veiligheid van de directe omgeving, zodat het kind effectief kan leren over de wereld om hem heen, hem in staat stelt deze wereld te verkennen; - het uiten van onafhankelijke gedachten, gevoelens en handelingen aanmoedigen op een manier die past bij de leeftijd van het kind; - in staat zijn begrip, steun en verzorging te bieden wanneer het kind dat nodig heeft; - blijk geven van effectieve psychologische onafhankelijkheid door het kind rechtstreeks te vragen wat hij wil, en openlijk zijn eigen gevoelens aan hem te uiten, en psychotherapie geeft dit allemaal. Zelfredzaamheid ontstaat wanneer iemand steun krijgt van zijn ouders. Als u deze steun niet heeft gekregen, helpt psychotherapie u deze te vinden. Collega's, denkt u dat zelfredzaamheid pas vóór de leeftijd van 3 jaar wordt gevormd, of dat daaropvolgende ouderrelaties ook een belangrijke rol spelen??