Van de auteur: Beste vrienden, ik ga het sprookje “Assepoester” vanuit een enigszins onverwachte hoek bekijken. Ik vraag de lezers die dol zijn op dit sprookje ernstig om NIET verder te lezen om het heldere beeld van een vriendelijk en sympathiek meisje genaamd Assepoester te behouden. Ik denk dat ik twee introducties nodig heb. In een ervan zal ik informatie met je delen dat sprookjes heel anders zijn dan de originele. Wat is het verschil? Feit is dat sprookjes de wijsheid van hele naties bevatten, en zij (sprookjes) zijn een illustratie van het collectieve onbewuste van een groep mensen. In de regel hebben de helden in deze sprookjes geen namen. Ze hebben de "Weduwenzoon", de "Derde Zoon", de "Prinsessen" en de "Koningen". En ook magische dieren. Een dergelijke onpersoonlijkheid vertelt ons dat de personages die in het sprookje betrokken zijn GEEN ‘personen’ zijn, aldus K.G. Jung en archetypen. Het verschil tussen een personage en een archetype is dat Ivan de Dwaas bijvoorbeeld een collectief beeld van een held bedoelt en intuïtief correct handelt, hoewel niet altijd “correct”. In sommige gevallen is hij lui, en dat is in zijn voordeel. Bij sommigen werkt het, en blijkt het ook nog eens de juiste beslissing te zijn. We weten niets over zijn karakter. Hij is geen persoon. Hij is een archetype. De vriendschap van de hoofdpersoon met dieren fungeert als een eenheid van de held met zijn instinctieve vermogens. En zo verder. Het sprookje van de auteur vertelt in de regel over het lot van het personage. Over de persoon, volgens K.G. Jung. De held heeft in de regel de naam, het karakter, de woonplaats en andere 'regalia' van een echt levend persoon. Evenementen vinden plaats met het ‘meisje van de volgende tuin’, om zo te zeggen. Hiermee is de eerste introductie afgerond. De tweede introductie gaat over het bezoek van de Dame. Nou ja, niet zo modieus, ik ben al halverwege het sprookje, dus ik zeg het zo. Er is een klant gearriveerd. Interessant verzoek. Over het feit dat ze al een tijdje stiefmoeder is geworden. En ze doet haar best om haar relatie met de dochter van de weduwnaar met wie ze trouwde te verbeteren. Tegelijkertijd heeft ze een dochter. Een. Niet alles is zoals in een sprookje. Het lijkt erop dat het alleen maar op de karakters is gebaseerd, toch? Maar niet volgens het plot. De stiefmoeder was uitgeput terwijl ze probeerde de gunst van haar stiefdochter te winnen. En ze sluit zichzelf letterlijk op onder de trap zodat ze niet gevonden wordt en... wil de nieuwe vrouw van haar vader zo irriteren dat ze opzettelijk haar stiefmoeder te schande maakt door zich in een afdankertje te kleden en zo in het openbaar te verschijnen klinkt gek? Wat gebeurt er niet in het leven... "Er zijn veel dingen in de wereld, vriend Horatio, waar onze wijze mannen nooit van hadden gedroomd..." [William, de onze, Shakespeare]. ”. Wat weten we precies over het leven van dat sprookjesgezin? Ondanks het feit dat we haar kennen uit de woorden van de verteller. C. Perrault vertelde ons alles in de inleiding. Tegelijkertijd creëren we massale vooroordelen. We weten van tevoren dat de stiefmoeder slecht is en Assepoester goed. Elk van hen heeft zijn eigen halo-effect. (“Vooroordeel”, “halo-effect” zijn termen uit de sociale psychologie die de mechanismen verklaren waarmee mensen elkaar waarnemen.) Wat als alles verkeerd was? Wat als iemand anders naar deze familie keek en zag... Ik zag ongeveer het volgende: STOP!!!! De introducties zijn voorbij! Verder bent u verantwoordelijk voor wat u leest. Allemaal stenen - gooi ze na het lezen gewoon in je tuin. Hierna volgt nog een cynische (of realistische) kijk op het sprookje. Het is waar, voor zover ik weet niet de enige cynische. Omdat ik een interpretatie van dit sprookje hoorde, dat niet vertelt over een schoen die in een voet past, maar over het samenvallen van de grootte van meer intieme dingen, meer bepaald delen van het lichaam van de prins en Assepoester. Er leefde eens een weduwnaar. En hij had een dochter. Natuurlijk had ze een naam, maar pas na de dood van haar moeder vergat ze die bijna, ze was zo bedroefd. Ze liep als een schaduw door het grote kasteel en herinnerde zich die gelukkige dagen toen ze een moeder had en de oude vader besloot zijn dochter een moeder te geven. En tegelijkertijd nog twee zusjes, zodat het voor hen leuker wordt om te spelen. En hij trouwde. Over een vrouw met twee dochters. De vrouw werd de minnares van het huis. Om precies te zijn, ik heb het geprobeerd. 'S Morgens kookte ze pap, en haar dochters aten het, en Evil Lady (we zullen haar vanaf nu zo noemen) zei dat ze het kookwerk van een tante niet zou eten. Zijzelf!