Van de auteur: In de context van integriteit, die fungeert als een praktisch ideaal van de therapeutische praktijk, verbindt therapie procedureel en methodologisch de processen van genezing (het bereiken van mentale integriteit en ordelijkheid), het verkrijgen van kwalen (somatisch, mentaal, sociaal, spiritueel) afkomen met het herstel van een gevoel van mentale volledigheid PSYCHOTHERAPIE ALS PRAKTIJK OM INTEGRITEIT TE BEREIKEN Psychotherapie heeft eeuwenoude wortels en de bronnen ervan liggen in traditionele mystieke sekten. Historisch gezien waren de onderwerpen van mysterieus contact: - een persoon die een gevoel ervaart van gebrek aan iets, ontbering van innerlijke rust, overdaad aan ervaringen of een "breuk" van de verbinding met voorouders, met een godheid of gemeenschap; toestand, dankzij de hulp waarvan een persoon het gevoel van zijn eigen minderwaardigheid, pathologische verandering en vervorming overwon. Degene die diende als tussenpersoon tussen de heilige wereld van goden en krachten, en de wereld van mensen die een speciaal soort behoefte ervaren. voor spirituele hulp trad hij op als therapeut - mystagog, intermediair, priester. Vanuit het oogpunt van historiogenese en culturele ontwikkeling kende spirituele hulp, die later de basis vormde van psychotherapie, twee dominante tendensen, die voorwaardelijk kunnen worden aangeduid als: - “Apolloniaanse” tendens – historisch geassocieerd met zonneculten en mysteries van het mannelijke principe, rationele methoden van beïnvloeding en rationeel begrip van de werkelijkheid – geassocieerd met maanculten en mysteries van het vrouwelijke principe, gericht op contact met de schaduw; aspecten van de persoonlijkheid, een impliciete ‘irrationele, hedonistische en orgiastische aantrekkingskracht op de zintuigen’, technisch geassocieerd met veranderde bewustzijnstoestanden. Momenteel heeft psychotherapie een speciale status verworven als een seculiere praktijk die zich bezighoudt met thema’s van de spirituele dimensie. In de moderne cultuur is psychotherapie “geen duidelijk begrepen gebied van wetenschappelijke kennis en praktische benaderingen, maar slechts de combinatie en gedeeltelijke interactie ervan, en onderscheidt zich door verschillende psychologische, medische, antropologische, sociaal-economische, ecologische en filosofische attitudes en een uiterst breed scala aan toepassingen” (Psychotherapeutische encyclopedie, 2006). Dit citaat geeft aan dat psychotherapie niet uitsluitend gebonden is aan de medische praktijk, maar een bredere culturele context heeft, inclusief de hele verscheidenheid aan psychologische middelen om het bewustzijn, de emotionele sfeer en het lichaam van een persoon te beïnvloeden. persoon. Waarschijnlijk moeten de voorwaarden en grenzen voor de toepassing van de methode worden gevormd, rekening houdend met psychotherapeutische ethiek en deontologie. De voorwaarden voor de vorming van psychotherapeutische methodologie en praktijk kunnen er als volgt uitzien: primitieve sekten (sjamanisme, magie) – mysteries (initiaties) –. spirituele en mystieke praktijken (ascese) – religieuze rituelen (dogmatiek) – occulte experimenten (rituele magie, esoterie) – psychotherapie (psychoanalyse) Net zoals een embryo in de ontogenese stadia van evolutionaire ontwikkeling doorloopt en als gevolg daarvan een persoon de elementen opsomt Van elk stadium in zijn lichaam draagt ​​de psychotherapie ook in zich, in verschillende mate van manifestatie, elementen en delen van alle voorgaande historische stadia. Afhankelijk van de specifieke kenmerken van de methode wordt een karakteristiek element – ​​magisch, initiatie, spiritueel, ritueel, occult – geëxpliciteerd vanuit collectieve ervaring en in de praktijk gebruikt. Eigenlijk is de psychotherapeutische methodologie, in de vorm waarin deze in het heden plaatsvindt, het resultaat van generalisatie en herbetekenis van historische ervaringen, waarbij rekening wordt gehouden met de verworvenheden van de moderne wetenschap op het gebied van biologie, psychologie, antropologie, filosofie, ecologie en psychologie. kosmologie. Verwijzend naar de historische ontwikkeling van psychotherapie als een cultureel gegeven en biologisch vooraf bepaalde antropologische praktijk van V.P. Samokhvalov (2002) definieert de inhoud van psychotherapie als ‘de behandeling van de ziel van de patiënt door deze te beïnvloeden met de zielarts", wat rechtstreeks overeenkomt met de term psychotherapie - genezing van de ziel. Voor psychotherapie zijn de volgende zaken van belang: - het historische stadium van de ontwikkeling van de samenleving, - de context van de cultuur, - de spirituele basis van de ontwikkeling van de samenleving, - de antropologische status van de onderwerpen van psychotherapeutische interactie Het doel van psychotherapie lijkt op een stapsgewijs proces van aanpassing aan verschillende vormen van manifestaties en aan de typische menselijke omstandigheden van de integrale wereld, die in zijn structuur de sociaal-politieke, economische aspecten omvat. , omgevings-, cultureel-psychologische, materiële en spiritueel-mystieke dimensies Alles wat verband houdt met het symptoom en de diagnose is in sommige gevallen belangrijk (als we het hebben over diagnosticeerbare psychopathologie, waarvan de inhoud de keuze voor de meest optimale behandelstrategie zal bepalen). , maar het blijkt een secundaire factor te zijn die het werkterrein van de therapeut met bestaande voorschriften in relatie tot “typische” manifestaties en symptomen kan beperken. De existentiële status van de patiënt en de persoonlijke bijdrage van de psychotherapeut zijn van groot belang. Bij de beschouwing van psychotherapie als de praktijk van persoonlijke participatie in de levensfase van iemand anders, de fase waarin de therapeutische cyclus zich afspeelt, worden andere accenten gelegd. de wens om iemand van symptomen te verlossen. Het doel wordt dan iets anders. Als we op het gebied van de methodologische vereisten van psychotherapie niet alleen medisch-biologische of psychologische verschijnselen meenemen, maar ook culturele verschijnselen, sociaal-politieke processen, economie, filosofie en religie (de werken van J. Hillman), dan kan het doel betrekking hebben op “ geen remedie voor psychische stoornissen, maar hulp bij het proces van bewustzijns- en persoonlijkheidsvorming, waarbij de psychotherapeut verschijnt als de metgezel van de patiënt, zijn vriend en mentor” (Psychotherapeutische Encyclopedie, 2006). hebben betrekking op de kenmerken van zijn persoonlijkheid, die de kenmerken verwerft van een instrument van psychologische beïnvloeding. In dit geval handelt de therapeut niet met behulp van een speciale therapeutische techniek, die een secundaire, aanvullende betekenis krijgt, maar via zijn innerlijke wereld: karakter, motivaties, doelen en betekenissen, alles wat de structurele en inhoudelijke componenten van zijn persoonlijkheid vormt. Door de inhoud van het therapieconcept te verduidelijken, kan men op een aantal formele vragen stuiten die de praktijk vaak problematiseren. De essentie van deze vragen is voor wie deze praktijk bedoeld is: als dit therapie is in de gewone zin van het woord, is het dan alleen voor ‘zieke mensen’, of is het toegestaan ​​om te praten over ‘therapie voor normale mensen’. De verwijzing naar het feit dat er medische en niet-medische psychotherapie bestaat, lost de essentie van het probleem niet op. Dit is het geval wanneer we, ondanks alle aspiraties voor de toekomst en vooruitgang, moeten terugkeren naar het besef van de historische wortels van dit concept. Anders lopen we het risico op een aantal tegenstrijdigheden te stuiten. Eén daarvan is persoonlijke therapie en didactische analyse van toekomstige therapeuten (mogen zij worden beschouwd als dragers van pathologie); de andere is psychotherapie voor patiënten die geen klinische diagnose hebben en nooit medische hulp hebben gezocht. Wat zal dan de praktijk zijn die met dezelfde methoden wordt uitgevoerd, maar met gezonde, adequate mensen die om een ​​aantal externe of interne redenen in een situatie van psychologische crisis terechtkomen? Wat is psychotherapie, dit concept? therapeia) duidde op het proces van zorg voor religieuze rituelen en sekten, waarbij mensen werden begeleid die eraan deelnamen; respectvolle houding tegenover ouders, zorg voor hen; het verzorgen van het lichaam; medische diensten en behandeling (Ginger S., Ginger A., ​​1999). Zoals uit deze lijst met kenmerken blijkt, komt de belangrijkste betekenis van het concept neer op de manifestatie van zorg, die een helpende, zorgzame, hygiënische of genezende betekenis kan hebben. Daarom kunnen we in de context van psychotherapie over de volgende componenten praten van zijn semantische ruimte: - psychotherapie is zorg voor het spirituelewelzijn van het onderwerp, hulp bij het verzekeren en behouden van mentale en spirituele inspanningen en ambities - psychotherapie is hulp bij de implementatie van de ethische (morele) functies en relaties van het onderwerp in de samenleving, in relaties en contacten met dierbaren en anderen; mensen; - psychotherapie is hulp bij de implementatie van 'zelfzorg' - iemands somatische, psycho-emotionele en sociale harmonie; - psychotherapie - genezing van kwalen, strikt mentaal of inclusief een mentale component (psychosomatisch). men kan een centrale semantische kern identificeren die de hele verscheidenheid aan praktische technieken en methodologieën van psychotherapie kenmerkt. We hebben het over psychotherapie als een holistische strategie voor de genezende interactie van de therapeut met de patiënt; psychotherapie is een consistente reeks methoden gericht op het herstellen van de integriteit van een persoon, die om de een of andere reden verloren is gegaan. Onder hen kunnen we redenen onderscheiden van somatische, mentale, sociale en spirituele aard. Een bijkomend aspect van therapie is de betekenis van waakzaamheid, dienstbaarheid, bewustzijn - de therapeut treedt hierbij op als assistent als de patiënt het contact met zichzelf en zijn wereld heeft verloren. F.E. Vasilyuk (2005) benadrukt vooral de geruststellende betekenis van psychotherapie. Psychotherapie vertegenwoordigt dus een holistische praktijk; vanuit mondiaal perspectief is het doel het behouden en versterken van de algehele harmonie van welzijn in de brede zin van het woord, en niet het ‘genezen’ of ‘corrigeren’ van welke stoornis dan ook (Ginger S., Ginger A., ​​​​1999). Etymologisch wordt het concept van ‘behandeling’ in de Indo-Europese talen – genezen (Engels, behandelen), heilen (Duits, behandelen) – ook geassocieerd met het concept van integriteit, genezing, afkomstig van de Griekse wortel holos (Grieks, geheel). Ook afgeleid van het Griekse holos zijn het Engelse heilig (heilig) en het Duitse heilig (heilig), waarbij heiligheid kan worden beschouwd als de realisatie van integriteit en volledigheid, in de context van integriteit, dienend als een praktisch ideaal van therapeutische praktijk, therapie verbindt procedureel en methodologisch de genezingsprocessen (het bereiken van mentale integriteit en ordelijkheid), het wegwerken van kwalen (somatisch, mentaal, sociaal, spiritueel) met herstel van een gevoel van mentale volledigheid, d.w.z. met wat grenst aan de interne religiositeit van het subject. (De staat van mentale integriteit wordt geassocieerd met een gevoel van innerlijk evenwicht en vrede. Pater Pavel Florensky zei in een van zijn werken dat het bereiken van innerlijke vrede neerkomt op het vinden van het Paradijs. Alle oosterse praktijken spreken hierover als het ultieme ideaal voor een persoon om zijn mentale en spirituele aard te realiseren.) Ongeacht hoe seculiere psychotherapie als geheel, de afzonderlijke richting ervan, of de praktijk van een privéspecialist, er een moment van religiositeit aanwezig kan zijn. Therapie is religieus van aard, omdat het is ontworpen om gedifferentieerde interne objecten met elkaar te verbinden, psychische splitsingen en gedesintegreerde delen van het Zelf te integreren. Het is nogal symbolisch dat een van de sleutelwerken van R. Laing ‘The Split Self’ heet; Een aantal studies en onderwerpen in de werken van K.G. Jung, zie bijvoorbeeld ‘Problemen van de ziel van onze tijd’. Onder binnenlandse auteurs is de studie van V.P. gewijd aan de verschijnselen van mentale splitsing en hun compensatie. Samokhvalova (1998) “De mentale wereld van de toekomst.” Bestaande analogieën en verbanden tussen mentale en spirituele verschijnselen, evenals analogieën tussen psychologische en spirituele praktijken, stellen ons in staat aan te nemen dat zowel een priester die exorcisme beoefent als een gesprekspartner als gesprekspartner kunnen optreden. psychotherapeut tijdens keukengesprek. Het concept religie komt van het Latijnse religare, wat verbinden betekent, verbinding herstellen. Therapeutische methoden kunnen worden gezien als het verbinden, en in een bredere context, als het leggen van verbindingen tussen verschillende realiteiten en menselijke werelden. De therapeut is een soort bemiddelaar tussen levenssferen en zorgt voor bewuste en.