Elke keer dat we “op dieet gaan”, stoppen met roken, beloven we onszelf dat we niet langer onder de invloed van een verslaving zullen vallen en niet nog een onnodige snuisterij zullen kopen, ons niet op het werk zullen storten en ons niet zullen laten vallen waanzinnig verliefd en zonder wederkerigheid, alles. Na een tijdje stappen we op dezelfde hark of raken we opnieuw in een soort verslaving. Waarom gebeurt dit? Waarom diëten en de overtuiging: “Dat is het. Dit was de laatste keer!”? We begrijpen hoe verslaving soms gevaarlijk is voor onze gezondheid en schadelijk voor ons gelukkige leven. Zelfs als we ons dit realiseren, kunnen we niets in ons leven veranderen. Maar heb je ooit gedacht dat verslaving onze ‘reddingslijn’ is? En misschien is dit het enige dat ons op de een of andere manier kan helpen bij het ‘overleven’? En het is dan dat wanneer we de invloed ervan weigeren, we op enorme weerstand stuiten. Ik wil het geheim onthullen en je vertellen wat ons in het algemeen dwingt om een ​​‘afhankelijke staat’ binnen te gaan. In absoluut elke verslaving is er één patroon, en dezelfde reden: dit is de diepe, moeilijk te realiseren houding: “IK BEN NIET GOED GENOEG.” Er kunnen veel variaties op deze houding bestaan. We hebben deze houding in onze kindertijd verworven, toen onze ouders ons bekritiseerden, ons devalueerden, ons intimideerden, ons met anderen vergeleken en fysiek geweld gebruikten. Natuurlijk zijn sommige van hun boodschappen aan ons doorgegeven om te beschermen, te waarschuwen, te waarschuwen, maar in feite brengen we, afgezien van schadelijke schade, niets in het volwassen leven. Soms beweert een cliënt die naar therapie komt dat hij een gelukkige jeugd heeft gehad en liefhebbende ouders, maar het verzoek waarmee hij kwam gaat over dwangmatig overeten, werkverslaving, emotionele afhankelijkheid, enzovoort. Tijdens de therapie wordt ontdekt dat de ouder de buurman vaak demonstratief kon vertellen over de mislukkingen van het kind, of dat het kind vaak werd bekritiseerd, belachelijk gemaakt en zelfs vergeleken met de andere ouder deze houding, door hiervoor bepaalde strategieën te kiezen. De strategie van een perfectionist is bijvoorbeeld ‘ik moet perfect zijn’, ‘alles wat ik onderneem moet op de best mogelijke manier worden gedaan’, ‘ik heb niet het recht om fouten te maken’. Waarom denk je dat hij zo moet zijn om niet te maken te krijgen met kritiek en devaluatie, zoals ik ooit met ouderlijke kritiek te maken kreeg? En toch zal een persoon onder invloed van deze houding nooit tevreden zijn met het resultaat. Wanneer iemand naar idealiteit streeft, is er één neveneffect: dit is een enorme emotionele stress. Dit is waar angst, angst en paniekaanvallen vandaan komen. Na een tijdje kan de persoon er niet meer tegen, de gedachte verschijnt: "naar de hel met dit alles!", En dan kiest hij de tegenovergestelde strategie voor perfectionisme: vermijding. De persoon kiest een eenvoudiger baan, waar geen verantwoordelijkheid is studeert opnieuw, stelt “op de bank” uit, doet wat hij wil, maar “gaat niet” naar het gewenste doel. Als dit een relatie is, kan hij besluiten dat hij helemaal geen relatie nodig heeft, ook al heeft hij de wens om een ​​gezin te stichten. En zo zijn er nogal wat vormen van vermijding. Maar zelfs hier is niet alles zo eenvoudig. Bij de vermijdingsstrategie ervaart een persoon dezelfde moeilijke, negatieve emoties die hij ervaart bij de perfectionistische strategie. Er ontstaat een vicieuze cirkel. Het punt is dat iemand strategieën kiest om zijn destructieve houding te ondersteunen en, letterlijk, ‘werkt’ voor de boodschap van zijn ouders. En nu komen we bij verslavingen. Stel je nu eens een persoon voor die een perfectionist is. Hij heeft EEN VAN de houdingen, bijvoorbeeld: ‘IK BEN SLECHT.’ Normaal gesproken heeft een persoon een heel arsenaal aan destructieve attitudes, maar we zullen alleen deze analyseren. Vanaf hier komen, als reactie op elke complexe, zelfs banale situatie, onbewuste automatische gedachten op: 'Ik kan worden beoordeeld', 'Ik kan worden bekritiseerd. ”, “Ik ben bang om door anderen uitgelachen te worden.” , “Ik ben bang dat ze mij zullen beoordelen”, enz. “En dan zal iedereen zien dat ik SLECHT BEN.” “Daarom moet ik alles zorgvuldig doen, zonder fouten,.