Van de auteur: 25-03-2010 Argumenten van de week Ik denk dat je zulke mensen hebt ontmoet. Al vanaf de eerste blik op hun lichaam lijkt het erop dat deze persoon zich wil verstoppen, wil verdwijnen. Sommigen van hen zien eruit als nooit volwassen kinderen: klein en kwetsbaar. De ogen lijken leeg of afwezig, vaak zijn ze gevuld met angst. We kunnen met grote waarschijnlijkheid zeggen dat dit een persoon is die in de kindertijd het trauma van afwijzing heeft opgelopen. Vaak zijn dit ongewenste kinderen, of kinderen van ouders die hen in de steek hebben gelaten. Soms komen dergelijke trauma's ook voor bij kinderen in een ogenschijnlijk welvarend gezin, waar de ouders echter koud zijn en niet van hen houden. De eerste reactie van een mens die zich afgewezen voelt, is het verlangen om weg te rennen, weg te glippen, te verdwijnen. Een kind dat zich afgewezen voelt, rent weg in een wereld die hij zelf heeft gecreëerd. Zulke kinderen bedenken veel manieren om van huis te ontsnappen; een daarvan is de uitgesproken wens om naar school te gaan. Wanneer ze echter naar school komen en zich afgewezen voelen, en daar, vaak omdat ze zichzelf afwijzen, rennen ze weer weg in hun dromen en fantasieën. De afgewezen persoon geeft er de voorkeur aan niet gehecht te raken aan materiële dingen, omdat deze hem kunnen beletten weg te rennen waar en wanneer hij maar wil. Hij gebruikt zelden materiële dingen voor zijn plezier, omdat hij dit genot als oppervlakkig beschouwt. Op volwassen leeftijd wordt een dergelijke onthechting van materiële genoegens de oorzaak van moeilijkheden in zijn seksuele leven. Zulke mensen creëren situaties waarin ze seksueel afgewezen worden, of ze ontkennen zichzelf seks. Wat is de oorzaak van dit letsel en hoe ontstaat het? Omdat het een onbeminde ouder van hetzelfde geslacht is, ontwikkelt het kind een wederzijds gevoel van liefdeloosheid en afwijzing jegens hem, zelfs tot op het punt van haat. En voor ons zijn ouders de modellen van waaruit we onze eigen persoonlijkheid modelleren. En dan kan hij, omdat hij van hetzelfde geslacht is met een onbeminde ouder, zichzelf niet accepteren en van zichzelf houden. De afgewezen persoon gelooft niet in zijn eigen waarde; hij waardeert zichzelf helemaal niet. En om deze reden gebruikt hij alle middelen om perfect te worden en waarde te verwerven, zowel in zijn eigen ogen als in de ogen van anderen. Afgewezen mensen karakteriseren hun relaties met andere mensen vaak met de woorden: ‘niemand’ of ‘niets’. Bijvoorbeeld: “Ik weet dat ik niets ben, anderen zijn interessanter dan ik.” Ze gebruiken ook de woorden ‘bestaat niet’, ‘niet-bestaand’. Bijvoorbeeld op de vraag: "Wat is uw relatie met die en die persoon?" zij antwoorden: ‘Ze bestaan ​​niet’, terwijl de meeste mensen eenvoudigweg zullen antwoorden dat het niet goed gaat of dat de relatie niet werkt. Zulke mensen hebben meestal heel weinig vrienden op school en later op het werk. Ze worden beschouwd als teruggetrokken en met rust gelaten. Hoe meer ze zichzelf isoleren, hoe onzichtbaarder ze lijken. Zo ontstaat er een vicieuze cirkel: ze voelen zich afgewezen en raken zo verdwaald dat anderen ze niet meer opmerken; ze worden steeds eenzamer, wat hen nog meer reden geeft om zich afgewezen te voelen. Iemand die dergelijk lijden ervaart, zoekt voortdurend de liefde van een ouder van hetzelfde geslacht, waarbij hij vaak probeert de ‘ouder’ in andere mensen te zien. Leraren of bazen worden vaak zulke mensen. Hij zal zichzelf als een onvolledig wezen beschouwen totdat hij de liefde van zijn ‘ouder’ wint. Hij is erg gevoelig voor de geringste opmerkingen van deze ‘ouder’ en staat altijd klaar om te beslissen dat hij hem afwijst. Wat de ouder van het andere geslacht betreft, zo iemand is zelf bang om hem weg te duwen en houdt zichzelf op alle mogelijke manieren in bedwang in zijn daden en uitspraken jegens hem. Aan de andere kant wil hij dat een ouder van hetzelfde geslacht bij hem in de gunst komt - hierdoor voelt hij zijn afwijzing niet zo scherp. De afgewezen persoon leeft voortdurend in een onzekere toestand: als hij gekozen wordt, gelooft hij er niet in en wijst hij zichzelf af - soms in die mate dat hij in feite zo'n situatie uitlokt; als hij niet gekozen wordt, voelt hij zich afgewezen door anderen. Trauma's zijn gemakkelijk te herkennen als je de houding analyseert.