Uit een recent gesprek met een vriendin (geen psycholoog): Zij: “Ik realiseerde me pas onlangs dat je, totdat je met dezelfde situatie in het leven wordt geconfronteerd als iemand anders, niets hoeft te adviseren...” Ik: “Ja, niet alleen dat…. Voor iemand anders kan dezelfde situatie op het eerste gezicht, bij zorgvuldig onderzoek, totaal anders blijken te zijn...” Toen ik met mijn praktijk begon, kwam ik vaak tegen dat mensen, nadat ze hadden vernomen dat ik psycholoog was, vroegen om advies... En ik probeerde vaak tevergeefs uit te leggen waarom ik geen advies wilde geven. Mensen waren verrast en dachten dat dit precies mijn taak was: ‘advies geven’. Er waren andere mensen die ook geloofden dat advies de belangrijkste werkwijze van een psycholoog is, en onmiddellijk verklaarden dat ze mijn advies niet nodig hadden, omdat ze al meer dan genoeg advies in hun collectie hadden. Natuurlijk zijn er verschillende klanten verschillende situaties, en soms is het nodig om advies te geven, maar nog steeds streef ik er in mijn werk naar om de cliënt te helpen bij zijn zoektocht naar zijn eigen oplossingen, omdat dit iemands zelfwaardering en geloof in zijn eigen sterke punten versterkt, hem in staat stelt te vertrouwen op zichzelf in het latere leven. En toch, dan slecht advies? Ten eerste is het advies van mij, zij het ondersteund door ervaring en professionaliteit, maar nog steeds een bekrompen visie op het optimale gedrag van een persoon in zijn situatie. En mijn visie is altijd smaller dan de visie van de persoon zelf, omdat ik simpelweg de context van de situatie niet ken. Maar ik weet alleen wat ze mij vertelden, soms met verfraaiingen, soms met understatements, met de beoordelingen en oordelen van een bepaald persoon. Dienovereenkomstig zal ik advies geven dat ‘scheef’ is door mijn visie en mijn context. Ten tweede past de oplossing voor de situatie die bij mij past misschien helemaal niet bij iemand anders. Het eenvoudigste voorbeeld is dat er een vrouw naar mij toe komt wiens man alcoholist is, en ik adviseer haar om van hem te gaan scheiden, en misschien is het voor haar voorlopig beter of zelfs om zich aan deze situatie aan te passen en met hem getrouwd te blijven B - ten derde ga ik er bij het geven van advies van uit dat een persoon in principe niet in staat is zijn eigen uitweg uit de huidige situatie te vinden, d.w.z. zo'n hulpeloos en waardeloos persoon kwam naar mij toe. Om misverstanden te voorkomen wil ik dit graag verduidelijken. Wanneer iemand voor hulp naar een psycholoog komt, betekent dit natuurlijk dat hij zijn probleem niet alleen aankan, en de taak van de psychotherapeut is ervoor te zorgen dat de persoon de kracht, middelen en mogelijkheden heeft om deze situatie te overwinnen of zich aan te passen. en niet om het voor hem op te lossen. Om deze uitspraak te illustreren, zou ik een gelijkenis willen geven. Een arme man kwam naar een rijke man en vroeg hem om eten, waarop hij hem een ​​hengel gaf. De arme man was verontwaardigd: "Waarom heb ik een hengel nodig, heb ik eten nodig?" Toen antwoordde de rijke man: "Als ik je eten geef, sterf je van de honger, en als ik je leer vissen, zul je altijd vol zitten." En ten slotte, ten vierde, als ik iemand advies geef, dan overweeg ik Ik ben zelf veel slimmer dan hij, en competenter in zijn eigen leven. Laat me het natuurlijk uitleggen: een psychotherapeut is iemand die speciale kennis heeft op zijn vakgebied, maar hij kan geen expert zijn in ieders leven, omdat het leven uniek en onnavolgbaar is. , en alleen binnen de persoon zelf antwoorden op al zijn vragen, en de taak van een psychotherapeut is om iemand te helpen ze te vinden, om iemands potentieel te helpen onthullen, en niet om de positie van een leraar in te nemen en te zeggen welke beslissingen juist zijn. en die verkeerd zijn, want wat bij de één past, kan voor de ander vergif zijn.…