Het komt voor dat iemand naar idealiteit streeft. Maar wat bedoelt iedereen precies met dit concept? Voor sommigen is idealiteit een mooi lichaam, uiterlijk; voor iemand een hoge functie; en voor sommigen familie en kinderen. En sommigen willen maximale symbiose, zodat ‘alles mooi is in een mens’, zoals grootvader A.P. Tsjechov heeft nagelaten. De maximale idealiteit van een persoon klinkt echter enigszins alarmerend. Dit zal tenslotte waarschijnlijk op alle gebieden gebeuren: ziel, lichaam, gedachten, gevoelens, relaties, carrière, materiële componenten (appartement, eten, het dagelijks leven). Nu schrijf ik deze regels en eerlijk gezegd wordt het ronduit eng. Het doorstaan ​​van een dergelijke externe en tegelijkertijd interne idealiteit, nooit moe worden of ziek worden, is immers een ongelooflijke stress en een enorme verspilling van interne hulpbronnen en vitaliteit, die ALLE processen idealiter ondersteunt... Het gebeurt niet... Het is mogelijk om de illusie van idealiteit te creëren: op sociale netwerken of praten (opscheppen, wat meteen opvalt) en geld uitgeven. Maar alleen een gebalsemd lijk is ideaal... Hoe kan er immers een ideaal gevoel van vreugde of verdriet, volmaakte woede of tederheid bestaan? Er zijn zoveel tinten en nuances in elk gevoel, ze zijn allemaal belangrijk. Voor sommigen duwt het verlangen naar perfectie alles naar nieuwe prestaties, zonder hen de kans te geven een pauze te nemen en zich waardevolle ervaringen toe te eigenen, erkenning te krijgen en vreugde te delen met dierbaren. Maar voor sommigen daarentegen vertraagt ​​​​deze maximale balk hen of dwingt ze hen keer op keer in bloed te breken. En het onvermogen om in het reine te komen met een duidelijk onhaalbaar resultaat leidt tot een afgrond van wanhoop en melancholie, gekoppeld aan schaamte en vernedering. Niemand tilt immers meteen een halter van 600 kg op en zwemt over Gibraltar, of maakt op de eerste dag van een nieuwe baan een kwartaalrapportage met een businessplan. Alle doelen worden bereikt via geleidelijke stappen en de ontwikkeling van vaardigheden en capaciteiten. Dus hoe vind je balans? Hoe vind je jouw ideaal? Bestaat er immers een norm voor meters en kilogrammen? Het lijkt mij dat een vraag hier kan helpen: hoe vind je de zoektocht naar dit ideaal? Welk gevoel brengt het met zich mee? Heeft u tijd om u te verheugen, te profiteren van ervaringen en een pauze te nemen tijdens het proces? Of als je een taak hebt voltooid, grijp je meteen naar een nieuwe, of sta je, teleurgesteld, nooit op van de bank. Ik denk dat het belangrijk is om een ​​​​ander kenmerk op te merken: dat mensen zich kunnen verbergen en verbergen met het verlangen naar idealiteit? zichzelf hun eigen kwetsbaarheid, angst en onzekerheid. En dan verandert het ‘streven naar idealiteit’ in een soort psychologische verdediging, die sociaal wordt goedgekeurd in onze moderne prestatiemaatschappij..