Ja, dat is precies hoe het ontstaat. Gedurende onze kindertijd groeien we en ontvangen we informatie over onszelf van onze belangrijke volwassenen. Wij worden letterlijk weerspiegeld in hun ogen. We zijn gevuld met kennis over onszelf. Niet alleen verbaal, maar ook in daden richting ons, in de omgeving om ons heen. Zelfs dan, in de kindertijd, vormen we een idee van onszelf, en in de loop van de jaren wordt dit versterkt. Heb je ooit een ervaring in je leven gehad waarin je moeder met liefde en acceptatie naar je keek, je zorg, tederheid en aandacht gaf? Wanneer heeft je vader je geprezen, je geholpen om ermee om te gaan, je gesteund, beschermd en geleerd hoe je jezelf kunt verdedigen? Toen je werd gevraagd: "Wat wil je?" Dit alles draagt ​​bij aan voldoende eigenwaarde en zelfacceptatie. Vertrouwen Ik ben nodig, ik ben belangrijk, ik ben geliefd, ik ben veilig. Verrassend genoeg is ons bewustzijn zo ontworpen dat we positieve ervaringen vaak als vanzelfsprekend beschouwen. En zelfs als onze ouders ‘redelijk’ goed waren, zullen we ons het vaakst herinneren hoe we werden bekritiseerd, verbannen, beschuldigd, uitgescholden, genegeerd, enz. (Dit is een overlevingsstrategie. Het is moeilijker als de ouder in feite koud, onderdrukkend en niet beschikbaar was). En op basis van deze feiten trekt de kleine man conclusies over zichzelf. Moeder schreeuwt: ik ben slecht. Nou, je hebt een neus - ik ben een freak, ik ben lelijk. Papa zei dat het hebben van haakhanden betekent dat ik een verliezer ben. Ik heb nog nooit zo graag gekregen wat ik wilde, ik verdien het niet. De leraar pestte me - ik ben niet capabel... Veel andere dingen. Simpele, primitieve conclusies. Maar dit is hoe het ‘magische’ denken van kinderen werkt. Zonder het vermogen tot kritisch denken wordt dit een interne waarheid; feiten van buitenaf worden eraan ‘aangepast’. Dus we slepen dit allemaal mee naar de volwassenheid, zonder te weten wat we werkelijk zijn? Dan zal een stem in ons eigen hoofd leren: “Ik ben slecht, ik ben een verliezer, ik ben lelijk.”... en waarom zo’n conclusie? Wij kunnen het zelf niet verklaren. Maar is het??? En hier gaat een enorm veld open voor werk, voor heroverweging en zelfkennis, voor nieuwe ontdekkingen en acties. Eigenwaarde is tenslotte een heel breed begrip, iedereen heeft zijn eigen betekenis, maar het is altijd een zich uitbreidende en vervullende ervaring. Wat als het zo is, het gaat al goed met je?